[Zawgyi]
37
"ေမာင္မင္းထိုက္ အေျခအေနဘယ္လိုေနလဲ"
"ေကာင္းပါတယ္ ႀကီးႀကီးမားမားထိသြားတာမရွိဘူး"
ထမင္းစားေနရင္းေမးလာေသာေသာေမေမ့အေမးကို
စိမ့္ခပ္ေအးေအးေလးျပန္ေျဖကာ စားစရာရွိတာကိုဆက္စားေန၏။ စိမ့္ပုံစံကစိုးရိမ္ေနတာလည္းမရွိ။ သူမတို႔စကားကိုလက္ခံၿပီး စိမ့္သည္အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကိုရင္းရင္းႏွီးႏွီးဆက္ဆံလို႔ ေဒၚသက္ထားေဝတို႔စိတ္ခ်မ္းသာေနရေပမဲ့ စိမ့္ခုျပန္ေျဖလိုက္တဲ့ပုံစံကေအးလြန္းေနသည္။
"ဒီေန႕လည္းထပ္သြားလိုက္ဦးေနာ္"
ေမေမ့စကားေၾကာင့္ စိမ့္ မ်က္ေမွာင္ေလးတစ္ခ်က္မသိမသာႀကဳံ႕မိသြားသည္။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဆီကိုစိမ့္ကဘာလို႔ခဏခဏသြားရမွာလဲ။ ရင္းႏွီးေပးလို႔ရေပမဲ့ စိမ့္လိုတာထက္ေတာ့မပိုနိုင္ပါ။
တစ္ခြန္းမွျပန္မေျပာသျဖင့္ေဒၚသက္ထားေဝသည္ စိမ့္မ်က္ႏွာကိုလွမ္းအကဲခတ္သည္။ ထိုေကာင္ေလးကိုလက္ထပ္ဖို႔စိမ့္ကိုတိုက္တြန္းရမည္ျဖစ္၏။သူနဲ႕သာဆိုစိတ္ခ်သည္။
"မင္္းထိုက္ကို စိမ့္ရဲ႕ခင္ပြန္းေလာင္း..."
"စိမ့္ အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ဘူး ေမေမ"
ထြက္က်လာေသာစကားသည္ ဓာတ္ျပားေဟာင္းဖြင့္တာနဲ႕ေတာင္တူေနေလာက္ၿပီ။
"ဘာလို႔လဲ စိမ့္ မင္းထိုက္ကလူေကာင္းပါ စိမ့္သူနဲ႕လည္းအဆင္ေျပတယ္မလား"
"ကိုမင္းထိုက္ကစိမ့္အတြက္မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ"
"ေရာင္လွ်ံေသြးေၾကာင့္လား"
ထိုအေမးေၾကာင့္စိမ့္ဟာေဒၚသက္ထားေဝမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္းအၾကည့္လႊဲမိသြား၏။ ေရာင္လွ်ံေသြးေၾကာင့္လားတဲ့။ မဟုတ္ဘူးလို႔အသိစိတ္ကတုံ႕ျပန္ေနသည့္တိုင္ မသိစိတ္သည္၊ ေရာင္လွ်ံေသြးကိုဥေပကၡာျပဳလိုက္ပါၿပီဆိုေသာ ႏွလုံးသားသည္ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့အေျဖကိုလက္ခံမေနပါ။ ႏွလုံးသားရဲ႕အနက္ရွိုင္းဆုံးအစိတ္အပိုင္းထဲတြင္ေရာင္လွ်ံေသြးဆိုေသာနာမ္စားသည္ဖယ္ထုတ္မရေအာင္ကပ္ညိေနဟန္ရွိသည္။
