[Zawgyi]
30
"ကြၽတ္..."
အကၤ်ီၾကယ္သီးတပ္လိုက္ခ်ိန္ လည္ပင္းေအာက္မွအပူေလာင္နာသည္ စပ္ကနဲျဖစ္သြား၍ စိမ့္ ညည္းသံေလးတစ္ခ်က္ထြက္မိသည္။
အပူေလာင္တာနည္းနည္းမ်ားတာမို႔ မေပၚေစခ်င္၍
စိမ့္လည္ေစ့ေလးဝတ္ထား၏။
စိမ့္သည္တာဝန္ဝတၱရားကိုအေလးထားသူပီပီ ေက်ာင္းပ်က္ဖို႔စိတ္ကူးမရွိပါ။
ေနမေကာင္းလည္းေက်ာင္းေတာ့ေရာက္ေအာင္သြားသည္။ ယေန႕ စိမ့္ practical သင္စရာရွိသည္။
မွန္တင္ခုံေပၚအသင့္တင္ထားၿပီးေသာလက္ကိုင္အိတ္ကိုလွမ္းယူခ်ိန္ အိတ္တြင္ခ်ည္ထားသည့္ ပုဝါေလးဟာစိမ့္၏ႏွလုံးသားကိုလာလာဆြေနသေယာင္။ သို႔ေသာ္ စိမ့္ ထိုပုဝါေလးမကိုမျဖည္ပါ။
ေမာင့္ကိုခ်စ္သည္။ စိမ့္ကိုနာက်င္စရာေတြေပးေနရင္ေတာင္ စိမ့္ဟာေမာင့္အေပၚေမတၱာရွိေနဆဲ။ စိမ့္သည္လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္မိလွ်င္မုန္းဖို႔ခက္သလို မုန္းလွ်င္လည္းျပန္ခ်စ္ဖို႔ခက္သည္။
"႐ြဲ႕ရတာေပ်ာ္တယ္မလား ေမာင္"
ပုဝါေလးကိုၾကည့္ရင္းစိမ့္ဟာယဲ့ယဲ့ေလးၿပဳံးလ်က္
နာနာက်င္က်င္ဆို၏။
"ေမာင္ေပ်ာ္ရင္ ကြၽန္မေက်နပ္ပါတယ္"
ထိုအၿပဳံးေလး၏ေနာက္ကြယ္တြင္ေတာ့ ကြဲအက္စႏွလုံးသားသည္ေနာက္ထပ္အက္ေၾကာင္းရာေတြထပ္ေပၚလာသေယာင္။ ဝဲဘက္ရင္အုံသည္ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားေအာင့္တက္လာ၍ စိမ့္မ်က္ႏွာေလးမဲ့လိုက္မိသည္။
"ရွင္ ကြၽန္မကိုမယုံဘူး ရွင္ ကြၽန္မကိုမခ်စ္ဘူးပဲ"
စိမ့္၏တစ္ကိုယ္ေတာ္ရင္ဖြင့္ခန္းသည္ ေျခာက္ကပ္ေနမည္ထင္သည္။ မ်က္ရည္စေတြမ်က္လုံးအိမ္မွာေဝ့လာၿပီဆိုေပမဲ့ စီးက်လိဳ႕ေတာ့မျဖစ္ပါ။
စိမ့္ ထိုမ်က္ရည္စေတြကိုတစ္ရႉးေလးျဖင့္အသာတို႔လိုက္သည္။ ေက်ာင္းသြားဖို႔အတြက္အားယူထလိုက္ခ်ိန္ အခန္းတံခါးေခါက္သံႏွင့္အတူ ဝင္လာသူမွာ စိမ့္ရဲ႕ေဖေဖ။
"ေဖေဖ..."
စိမ့္ ဒီရက္ပိုင္း ေဖေဖနဲ႕ေတာင္သိပ္မေတြ႕ျဖစ္ပါ။ ေဖေဖနဲ႕စိမ့္ကို စိမ့္ခ်စ္သူကအထင္လြဲတယ္တဲ့။ ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တာ။
