[Zawgyi]
47
"ေႏြးရဲ႕အထိအေတြ႕ကို တီခ်ယ္သာယာမွာ တီခ်ယ္႐ူးသြပ္သြားမွာ"
ေႏြးသည္ ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္နီရဲေနသည့္စိမ့္မ်က္ႏွာေလးကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း ၿပဳံး႐ႊင္စြာေျပာေနသည္။ ႐ုန္းကန္ဖို႔အင္အားေတြဘာေၾကာင့္မ်ားစိမ့္မွာရွိမေနရသလဲ။ ေခါင္းထဲလည္းမူးေဝလာၿပီး စိမ့္ေရွ႕ကျမင္ကြင္းေတြဟာ၂ထပ္သာမက ၃ထပ္၄ထပ္ေတြပါျဖစ္လာၿပီ။
ေဆးအစြမ္းျပေနၿပီဆိုတာကိုေႏြးသိသျဖင့္ေက်ေေက်နပ္နပ္ႀကီးရယ္ေနမိသည္။ အစကေတာ့ ဒီပန္းကေလးကိုႏုႏု႐ြ႐ြေႁခြမယ္ေပါ့။အခုအေျခအေနမွာအၾကမ္းေႁခြမွကိုရေတာ့မည္အေျခအေနျဖစ္ေနရာေႏြးလည္းမတတ္နိုင္ေတာ့ပါ။
ေႏြးသည္ စိမ့္၏နီျမန္းေနေသာပါးျပင္ေလးတစ္ဖက္ကိုခပ္ဖြဖြထိကိုင္လ်က္ သူမေရွ႕မွႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကိုနမ္းရွိုက္ေတာ့မည့္အခ်ိန္ သဲလႊာသည္ ဘယ္ကဘယ္လိုေပၚလာမွန္းမသိဘဲ ေႏြးကိုတြန္းထုတ္ပစ္ေလသည္။
ေႏြးရဲ႕လက္လြတ္သည္ႏွင့္ယိုင္က်သြားေသာစိမ့္ကိုသဲလႊာလဲက်မသြားေအာင္ထိန္းေပးလိုက္ကာ ရွိုင္းသူရေမာင္သည္လည္းအနည္းငယ္အထိတ္တလန့္ရွိေသာအၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ေန၏။
"ေမ့သဲလႊာ နင္ဘာလာရႈပ္တာလဲ"
လက္မတင္ေလးကြာ။ ေႏြးမက္ေမာရတဲ့ပန္းေလးကိုထာဝရစိတ္တိုင္းက်ဆြတ္ျခဴနိုင္ေတာ့မည့္လက္မတင္ေလးမွာ သဲလႊာသည္ျဗဳန္းစားႀကီးကိုေပၚလာၿပီးေႏြးကိုလာရႈပ္ေနသည္။
"နင္႐ူးသြားတာလား ေလျပည္ေႏြး"
"နင့္ေစာက္ေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးလို႔"
"နင္ကေစာက္႐ူးပဲ ေလျပည္ေႏြး ေစာက္႐ူးပဲ"
သဲလႊာမ်က္လုံးေတြနီခ်င္ေနသလို အသံလည္းတုန္
ေနသည္။ သဲလႊာတို႔သာေရာက္မလာရင္ဒုကၡပဲ။
စိမ့္ရဲ႕အေျခအေနသည္ပုံမွန္ဟုတ္မေနပုံအရ ေလျပည္ေႏြးဘာမ်ားလုပ္ထားသလဲ။ လည္ပင္းကိုဓားနဲ႕ေထာက္ထားတာသဲလႊာျမင္သည္။ ကိုယ့္ကိုစာသင္ေပးတဲ့ဆရာမကိုဒီလိုလုပ္ဖို႔ သဲလႊာေတြးေတာင္မေတြးရဲ။ ေလျပည္ေႏြး ဒီေလာက္ယုတ္မာမယ္လို႔လည္းသဲလႊာထင္မထားပါ။
