Akşam yemeğinde kitaba bakarken annem aldı.
"Bari yemekte yapma"
"Ne? Sadece kitap"
"Yoongi, çok asosyelsin"
Üzülerek baktığında kalkarak kitabı aldım.
"Sürekli bu konuyu açmandan bıktım artık"
"İyiliğini istiyorum, neden arkadaş istemiyorsun?"
Dilimi tutabileseydim yapardım ama şuan cidden sinirliydim.
"İstemiyor muyum? Sen benimle dalga mı geçiyorsun? Dur sana gerçeği söyliyeyim de sende kurtul bende, kimse benim yanımda bile durmak istemiyor, kiminle arkadaş olmaya çalışsam benden kaçıyorlar, oldu mu? İstediğini duydun mu sonunda?"
"Yoongi ben-"
"Bir daha bana o salak arkadaş konusundan bahsedersen bu kadar sakin olmayacağım"
Mutfaktan çıkarak hızla odama çıktım, annemi kırmaktan nefret ediyordum ama beni sürekli böyle konuşarak üzüp,sinir ederken daha fazla sakin olmam imkansızdı.
Gözlerim dolduğunda kendimi sıktım, kitabı kenarı koyarak derin nefesler almaya çalıştım ama göz yaşlarım durmadı.
Geri aşşağa indim, annem salonda otururken yanına giderek oturdum, sarıldığında bende sarıldım.
Ağlamaya devam ettiğimde saçlarımı öptü.
"Bende arkadaş istiyorum, yalnız olmamak ama kaçıyorlar"
"İnsanlar yüzünden ağlama, istemiyorlarsa sende yalnızlığın ile arkadaş ol, yalnızlığın tadını çıkart"
"Çalışıyorum"
Yanaklarımı tuttuğunda kafamı kaldırdım, yanaklarımı silerek anlımı öptü.
"Benim oğlum çok güçlü, iyi niyetli, senin arkadaşın benim, baban, insanlar önemli değil, üstüne gittiysem özür dilerim bebeğim ama seni yalnız görünce içim burkuluyor, kitaplar ile tanıştıktan sonra hiç gülmedin yoongi, hep onlarla odaya kapanıyordun ve kapanıyorsun, bu beni endişelendiriyor"
"Bilmiyorum.. Bağırdığım için özür dilerim, bağırmak istemedim"
"Sorun değil, sen çok iyi birisin, insanları boşver"
Kafamı salladığımda saçlarımı okşadı.
"Baban da senin gibi arkadaş yapmakta zorlanırdı, onu hep yalnız görürdüm kitapları ile, yanına gittim ve konuşmaya çalıştım"
Kafamı salladım,gülerek yanaklarımı okşadı.
"İyiki o gün yanına gitmiştim, arkadaş konusunu açtığımda oda insanların kaçtığını söylemişti, o günden sonra yanından ayrılmadım, okuduğu kitapları anlatırken gözlerinin içi gülüyordu, bende takmıyor gibi yapsam da onu dinleyip fikirlerimi söylüyordum, zaman geçtikçe aşık olduk ama bir sebepten ayrı düştük,biliyorsun ama hayatımda,geçmişimde, saatlerimde o varken başkasını sevemedim, hala babanı seviyorum oda kitaplarını"
Gülerek elini tutup öptüm.
"Tekrar barışacak mısınız?"
Elimi öperek güldü, gülüşümü annem den aldığım her şekilde belli oluyordu.
"Öyle görünüyor, bende barışmayı çok istiyorum biliyor musun, onun yanı benim yanım"
Kafamı salladım, biraz daha sessizce durduk, esnediğimde saçlarımı öperek yanağımı sıktı.
