Him&I | Heejake

1.1

Hızlıca içeri girdim ve kapıyı çarparak oturdum.

Oturdum ve kafamı ellerimin arasına aldım.

"Ne oldu?" dediğinde kafamı kaldırdım.

"Seni bağlamamışlar mıydı?"

"Çok basit bunları açmak."

"Her neyse." diyip sustum. Bacaklarımı sallıyordum.

"Abim yine bir şey mi yapmış?"

"Abini bulduğum yerde öldüreceğime emin olabilirsin bu saatten sonra."

"Bir şey olmuş o zaman. Ne oldu?"

"Kardeşimin felç kalabilme ihtimali varmış."

"Oo çok kötü."

Bir sinirle ayağı kalkıp etraftaki şeyleri dağıttım ve kenara tutunup ağlamaya başladım resmen.

"Kardeşim benim tek sahip olduğum şeyim eğer ona bir şey olursa ne yaparım bilemiyorum ben."

"Abilik böyle bir şey demek ki. Ben, sen beni burada öldürsen bile abimin bu kadar önemseyeceğini sanmıyorum."

"Bu yüzden abini bulduğum yerde kafasına sıkacağım diyorum."

"O zaman bıraksana ya beni."

"Neden bırakayım? Elimde kozları varken neden seni bırakayım?"

"Abim nerede? Bulamadınız mı?"

"Kaçıyor orospu çocuğu."

"Kaçmazsa öldüreceğinizi biliyor."

"Bir dakika bile düşünmeyeceğim, merak etmesin."

"Beni öldürecek misin?"

"Abin gibi masumlara zarar verecek kadar zavallı değilim."

"Haklısın."

Kafamı eğdim ve kafamı toplamaya çalıştım.

Eli kolumu tuttu. Kolumu tuttuğu an bir şeyler sakinleşti. Hiçbir şeyin büyütülmesine gerek yokmuş her şey geçecekmişçesine sakinleşti kafamdakiler.

Yanıma geldi ve yüzüme bakmaya başladı.

"Ne bakıyorsun?"

Geldi ve önüme oturdu.

"Öylesine bakmak istiyorum."

"Bakma." dedim ve kafamı eğdim. Elleri saçlarımı sevmeye başladı.

"Her şey geçecek Heeseung. Eminim kardeşin de iyileşecek."

Kimse bu zamana kadar bana bu denli güzel dokunmamıştı. Kimse bu zamana kadar benim kafamı böyle sakinleştirmemişti. Ne oluyor bilmiyorum ama olan her neyse olması gereken kişiye olmuyordu. Güvenli hissediyordum.

Dayanamadım ve yere çöküp kafamı Jaeyun'un dizlerine dayayıp ağlamaya devam ettim.