Hızlıca evine geldim. Kapıyı çaldım çaldım ama açmadı.
Elim telefona gitti ve Jaeyun'u aradım.
"Heeseung?"
"Jaeyun, nerdesin?"
"Heeseung-"
Ağlıyordu.
"Jaeyun, ne oluyor? Nerdesin?"
"Çok kötüyüm, hastanedeyim."
"Ne? Ne hastanesi?"
"Yanıma gelir misin?"
Hızlıca arabaya koştum.
"Hangi hastane sevgilim, söyle geliyorum."
Hastaneyi söyledi.
"Tamam, yoldayım. Kapatma sakın."
"Heeseung, annem."
"Ne oldu annene bebeğim, hadi anlat. Sakin ol, bak geliyorum."
"Annem ölüyor."
"Ne?"
"Heeseung ben annemsiz ne yaparım?"
"Sakin ol bebeğim. Annen-"
"Elleri buz gibiydi, nabzı yoktu."
"Hay sikiyim."
Gaza daha çok bastım.
Geldiğimde hemen fren yaptım ve hızlıca arabadan indim.
Koşarak içeri girdim.
"Jaeyun."
Sesimi duyar duymaz bana döndü. Ayağa kalktı ve ağlayarak bana koştu.
Yanıma geldiği an sıkıca sarıldım.
Yüzünü omzuma gömdü ve ağlamaya başladı. Saçlarını seviyordum.
"Şşh sakin ol sevgilim." Saçlarını öptüm.
"Heeseung çok canım yanıyor."
Bana sardığı elleriyle tişörtümü sıkıyordu.
"Annem öldü di mi?"
"Bilmiyorum bebeğim, bilmiyorum."
"Neden böyle oluyor?"
Bir kolumu sırtından diğer kolumu koltuk altından omzuna doğru sıkıca sardım. Boynunu öptüm.
Sıkıca sarılıyor kollarıma ve ağlamaya devam ediyordu.
Ben de saçlarını seviyor ve arada küçük öpücükler kondurmaya devam ediyordum.
Burnunu çekti.
"Annem dönmeyecek-"
"Cho-Hee hanımın ailesi."
Jaeyun kafasını çevirdi.
"Benim, annem."
Kafasını biraz eğdi ve derin bir nefes verip "Başınız sağ olsun."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Him&I | Heejake
Fanfiction"Her bir ayrıntısı beynime işlemiş, dokunuşu vücuduma kazınmış ve dudaklarıysa beni hayata geri döndürmüş. Nasıl affedemem onu gülümsememin tek sebebi olurken?"
