Moordvrouw: angst

Deel 2

De regen druppelde naar beneden en kwam op Fenna's gezicht terecht. Ze voelde de natte druppeltjes niet door haar eigen tranen. Fenna keek omhoog de lucht in. De druppels werden wel iets groter. De lucht was licht grijs. Het leek Alsof de lucht huilde. Aan haar arm liep Menno. Hij droeg een zwart pak en zijn gezicht stond triest. De rimpel bij zijn voorhoofd was door de stress een klein beetje opgezetter dan anders. Hij keek naar beneden, naar de grond die zachtjes voorbij ging. Fenna keek ook even omlaag. Ze zag tot een lichte irritatie dat er een klein gaatje in haar panty zat. Bij haar was het zo dat panty's vaak geheid kapot gingen, zelfs als ze nog in de verpakking zaten. Met haar vrije hand deed ze haar lange zwarte jas wat rechter en ging ze even door haar blonde haren die langs haar gezicht hingen. Alsof het zo hoorde wilde haar haar vandaag niet zitten. Achter haar liepen Evert, Bram en Liselotte. Evert had rode ogen. Hij had zijn emoties niet kunnen bedwingn. Bram en Liselotte waren, zoals beste vrienden het betaamt, geen moment van zijn zijde geweken. Voor haar liepen Frits en Caroline, een goede vriendin van Carla. Ze kwamen verder de begraafplaats op. De lijkwagen remde af en draaide een kwartslag in de richting van een graf dat al klaar lag. De bestuurders stapten uit en openden de achterkleppen. Uit de auto werd een wit-houten kist gehaald. Het was zondag ochtend. Precies een week geleden waren ze nog in het ziekenhuis geweest. Ze was gewoon nog bij kennis en het leek er helemaal niet op dat ze zou overlijden. Die maandag waren Evert, Fenna en Menno weer terug gekomen. Toen ze de kamer zowat binnenstormden was het bed leeg. Er kwam een arts achter ze aangerend. Fenna wist nog zo goed dat ze hadden gevraagd waar Carla was. De arts had toen zijn keel geschraapt en verteld dat ze was overleden. De wereld had toen even stil gestaan. Carla was overleden... In de dagen die daarop volgden waren ze alleen nog maar bezig geweest met de begravenis. Zelfs Liselotte had haar emoties laten zien. Als Fenna weer dacht aan het laatste moment in het ziekenhuis kwamen de tranen al weer opzetten. Een vrouw in een lange zwarte jurk en een zwarte hoed op kwam langs met een enorme bos rode rozen. Alle aanwezigen kregen een roos om in Carla's graf te gooien. Sommige gooiden hem er meteen al in, anderen wachtten nog even af om zo een mooi moment te pakken. Menno had zijn arm los getrokken en pulkte aan een blaadje van de roos. Een traan stroomde over zijn wang en viel in de kroon van de roos. Frits had een witte roos vast. Een priester nam het woord. Het was emotionele preek waarbij iedereen wel een traantje wegpinkte of even een kleine lachje lieten horen door een droge actie van Carla die ze ooit had gedaan of gezegd. Toen het voorbij was nam iedereen afscheid. Frits werd het even te veel. Hij legde zijn roos op de kist, daarbij vielen ook wat tranen. Toen werd hij meegenomen door Caroline. Het team kwam om het graf staan. Fenna veegde een traan weg. "lieve Carla, ik..wij..." ze kwam niet uit haar woorden. "wij houden van je" zei Bram door zijn tranen heen. Liselotte pinkte een traan weg en sloeg een arm om hem heen. Evert gooide zijn roos in de kist. Het bleef even stil. "raar dat we haar niet meer mochten zien" zei Fenna. Evert knikte. "kom" zei Liselotte. Evert, Bram en Liselotte liepen weg. Menno bleef staan. "kom je?" Vroeg Fenna. "het is niet eerlijk" zei hij. Fenna kwam op hem aflopen. "Dit soort dingen zijn nooit eerlijk" zei Fenna. "ik had daar moeten ligen" bibberde Menno. Hij trok zich los en beende weg.