Moordvrouw: angst

Deel 8

Carla moest actie ondernemen. Ze hoopte vurig een telefoon te vinden. De spierverslappers waren inmiddels een beetje uitgewerkt Ze had een jas over de stoel zien hangen die verdacht veel op haar eigen leek. Ze klom stil uit het bed. Ze was immens duizelig en moest zich goed vast houden maar het leek haar te lukken. Ze was bijna bij de stoel. Ze liet de muur los en viel naar de stoel die ze net op tijd kon vastpakken voordat ze de grond zou bereiken. Het was inderdaad haar jas. Het leek wel een wonder. Ze pakte hem op en probeerde weer terug naar het bed te komen. Ze ging op de rand van het bed zitten en zocht in haar zakken naar de telefoon. Ze ging ieder zakje bij langs. Ze had bij het 3e zakje de hoop al bijna opgegeven tot ze iets hards voelde. Ze hoopte vurig dat het haar telefoon was. Een golf van opluchting ging door haar heen toen ze de Iphone uit het zakje viste. Ze gooide de jas onder het bed. Ze hoorde voetstappen over de overloop. Snel ging ze weer onder de dekens en hield ze haar adem in. De stappen waren dichtbij en bleven voor de deur staan. Carla klemde de telefoon strak in haar handen. De voetstappen verdwenen. Opgelucht haalde ze adem en ontgrendelde de telefoon. Tot haar schrik zag ze dat de telefoon nog maar 6% had. Ze ging naar haar contacten. ze moest haar team bereiken. Bram stond boven aan.

Bram trapte tegen de poot van zijn bureau. Hij was alleen. Toen het weer een beetje ging met Zowel Liselotte als hemzelf had hij haar door laten werken en was zelf weg gegaan. Hij had te doen met zijn altijd zo nuchtere collega die nu huilend in zijn armen had gelegen. Hij keek naar de deur van het oudelijk kantoor van Carla en voelde de tranen wederom weer branden. Het verdriet was zo langdradig, alsof het om zijn eigen moeder ging. Waar Fenna en Evert zich bevonden wist hij niet, net als Menno die hij sinds de komst van chef Ria niet weer had gezien. Het kantoor werd nu ingenomen door Ria en Bram haatte haar verschrikkelijk. Opeens ging zijn telefoon af. Verschrikt keek hij naar het scherm. Carla?! Hij nam ongelovig op. "Carla?" Vroeg hij. Er klonk een geruis aan de andere kant van de lijn. "Bram?" Klonk het ineens. "Carla ben jij het echt?" Vroeg bram. "help..." Opeens viel het gesprek weg. "Carla? Carla?!" Riep Bram. Hij trok de telefoon van zijn oor af. De telefoon van Carla had geen bereik meer. "wat is dat voor geschreeuw?!" Klonk een snauwende stem door de ruimte. Ria stond in de deuropening met een chagrijnig gezicht. "Amezian!" Riep ze. Blijkbaar was het haar gewoonte om haar nieuwe team leden bij hun achternaam te noemen. Bram bevroor. Ria kwam met grote passen op hem aflopen. Ze bleef vlak voor hem staan wat Bram een klein gevoel gaf, alsof zij minsten 3 koppen groter was dan hij terwijl dat in werkelijkheid zeker niet het geval was. Bram slikte toen hij in de duistere ogen van zijn nieuwe chef keek. "waarom schreeuw jij zo?!" Vroeg Ria op een gedempte, snauwende toon. Bram kon geen woord uitbrengen en stamelde allerlei verschillende woorden. Ria trok haar neus op. "prima, zeg maar niks maar als het nog 1 keer gebeurd..." dreigde ze. Ze bleef hem strak aan kijken, trok haar blik los en verdween weer in haar nieuwe kantoor. Bram rilde ervan maar hij moest nu naar zijn collega's om ze in te lichten over het telefoontje.