Moordvrouw: angst

Deel 22

Liselotte borg haar forensische gereedschappen op. Haar werkdag zat erop. Ze was blij om naar huis te gaan, zeker omdat ze dan weer af was van Ria. De deur van het lab ging open en Bram kwam naar binnen. "hey" zei hij. "hallo" "hoe gaat het?" "Goed hoor" zei Liselotte. Het bleef even ongemakkelijk stil. "met jou gaat het ook goed?" Vroeg Liselotte. "ja ja, gaat z'n gangetje" zei Bram. "mooi" zei Liselotte. Bram was hier eigenlijk om Liselotte wat te vragen. Hij wilde namelijk vragen of ze zin had om bij hem te komen eten. Gewoon voor de gezelligheid. Bram wilde haar vragen maar durfde niet. "Is er wat?" Vroeg Liselotte die zich ergerde aan hem. "Ehm nee, nou ja ja er is wel wat" "wat dan?" Nu ze hem zo aankeek moest hij moed verzamelen. "ik eh ga vanavond echt Marokkaans koken. dat doe ik eens in de zoveel tijd, ik dacht: misschien heb je zin om mee te eten?" Bram hield zijn hart vast. Aan Liselotte's gezichtsuitdrukking was in ieder geval niks af te lezen waardoor het antwoord een verrassing was. "ja leuk" zei Liselotte. Bram keek haar aan. Zei ze nu ja? "Eh leuk, gezellig" zei Bram overrompeld door Liselotte's antwoord. "hoelaat?" Vroeg Liselotte. "6 uur?" "Is goed" "oke zie ik je dan" zei Bram. "ja tot vanavond" zei Liselotte.

Ria ijsbeerde door haar kantoor. Ze had haar handen op haar rug geslagen. Ze verwachte elk moment een telefoontje van een oude bekende van haar. Hij zou rond 2 uur bellen en het was nu 10 over 2. Ria werd nu ongeduldig. Ze liep naar het bureau. Ze zou hem zelf maar bellen. Ze wist dat ze dan een risico nam maar ze weigerde nog 1 minuut langer te wachten. Ze pakte de hoorn en hield hem tegen haar oor terwijl ze het nummer begon in te toetsen. Plotseling werd er op de deur geklopt. Ria keek verschrikt op. De deur ging open. Toen Ria zag wie het was kreeg ze een opgeluchte grijns om haar gezicht. "eindelijk dat is lang geleden" zei ze. "inderdaad" zei de persoon. In de deuropening stond Ferdinand. Ria legde de telefoon weg. "ga zitten" zei ze en ze gebaarde naar de ronde tafel met 4 donkerblauwe stoelen. Ferdinand nam plaats en Ria ging tegenover hem zitten. "Wat heerlijk om je weer te zien" lachte Ferdinand. "Toen ik hoorde dat zij het genootschap uit de weg had geruimd en zowel jij als Jelle vast zaten schrok ik wel" zei Ria. "dat was toch nergens voor nodig geweest?" Lachte Ferdinand. "nee" lachte Ria schaapachtig. "We zijn weer op vrije voeten en kijk waar jij nu zit. Hoe bevalt dat nou?" "Ach, dat team is gewoon een emotioneel wrak dat alles samen deed" zei Ria. "Teamwork" Ferdinand knikte. "En, zijn ze haar al een beetje vergeten?" "Nou nee, het ligt hier nogal gevoelig maar ik geloof dat binnenkort iedereen er vrede mee heeft en het gaat verwerken, vergeten zullen ze nooit maar ik denk dat dit al voldoende zal zijn" zei Ria. "Mooi, goed werk" "ja, en hoe verloopt het bij jullie?" Vroeg Ria terwijl ze haar handen onder haar gezicht vouwde. "Ja we hebben wel een probleem" zei Ferdinand. "oh wat dan?" Vroeg Ria. "ze is weg" "wat!" Riep Ria. "rustig rustig straks horen ze je nog. een foutje van Jelle" "waar is ze in godsnaam, straks komt het team haar tegen, dan hebben we een probleem!" "Dat weet ik, we zitten er boven op" stelde Ferdinand haar gerust. "Je brengt me in een lastige situatie" zuchtte Ria. "het komt wel goed" het bleef even stil. "ik geloof dat het tijd is om op te stappen, als er wat is breng ik je op de hoogte" "goed" zei Ria. Ze gaven elkaar een hand waarna Ferdinand het gebouw weer uit sloop. Ria ging zuchtend weer aan haar bureau zitten. Ze was er toch niet zo gerust op.