Moordvrouw: angst

Deel 7

Carla werd weer wakker. Ze voelde zich alsof al het leven uit haar was gezogen. Ze probeerde haar hand weer op te tillen maar weer lukte het niet, sterker nog, ze voelde hem niet meer. Ook haar benen voelde ze niet meer. Ze was de controle over haar lichaam kwijt, wat haar angstig maakte. Ze kon wel huilen. Doordat Ze het rode infuus zag dat al bijna leeg was herinnerde zich weer dat een persoon iets in het infuus had gedaan. Vast spierverslappers of zoiets. Ze raakte in de stress. Ze wilde weten waarom ze hier was, wie haar hierheen had gebracht en hoe het met haar team ging. Het enige wat ze wist qua locatie was dat ze in een witte ruimte lag. Ze wist niet waar deze ruimte zich bevond omdat ze alleen maar de donkere sterren hemel kon zien via het grote dakraam. wie de ontvoerder was? Geen idee, een zwarte schim. en waarom wist ze al even min. Had ze de laatste tijd wat gedaan? Iets waardoor iemand wraak op haar wil nemen? Werd ze achtervolgd? Duizenden vragen waar ze geen antwoord op kon vinden. Opeens ging de deur open. Dezelfde man stond er weer. Toen hij haar zag begon hij onheilspellend te lachen. "zozo, goedenacht" zei hij gniepig. Carla kon geen woord uitbrengen door de angst die ze had. De man stapte verder het licht van de maan in. Hierdoor werd zijn gezicht zichtbaarder. Carla kreeg de grootste schok van haar leven. De man was Jelle van Santen!

Van santen liep lachend door de kamer. "Eindelijk" zuchte hij. Als versteend staarde Carla hem aan. Van Santen draaide zich naar haar toe. "en, hoe voelt dat nou?" Vroeg hij grijnzend. Carla gaf geen antwoord. "tja jij die je aansluit bij mijn genootschap, om vervolgens iedereen te bedriegen. je eigen leermeester, je zat bij hem in de college banken..wat een lef moet je daarvoor hebben gehad. tuurlijk vertrouwde ik het niet. Misschien had je dat wel verwacht.." hij stopte. "Ferdinand was kapot" Carla keek hem ongelovig aan. Was dit allemaal vanwege Ferdinand en zijn genootschap? "En wat jij mij zoieso hebt geflikt" ging Van Santen door. "Ik moest de gevangenis in, mijn vrouw is van mij gescheiden...het is een wonder dat ik mijn dochter nog mag zien" "dat had je volledig aan jezelf te danken!" zei Carla fel. Van Santen grinnikte en schudde zijn hoofd. "zie je hier nou liggen, niets meer dan een hoopje ellende...hier geniet ik nou van" Carla wilde hem aanvliegen. "wie denk je dat er in die auto zat?" Zei Jelle lachend. Carla schrok. "allemaal in scene gezet" lachte Jelle. "en je team..." sneed hij een ander onderwerp aan. "wat is er met mijn team?!" Vroeg Carla. "tja daar gaat het niet zo goed mee, nu hun geliefde chef en 'moeder' dood is" grijnsde hij. Carla verstijfde. Haar team dacht dat ze dood was?! "Nee!" Riep Carla met overslaande stem. "ja je bent 2 dagen geleden begraven, je team, je man, Menno, allemaal zijn ze er kapot van" lachte Jelle. Carla schudde vol ongeloof haar hoofd. "nee, je liegt!" Riep ze. Van Santen liep naar de deur en opende hem. "ach als dat zo was.." Verzuchte hij grijnzend. bulderend van het lachen verdween hij. Carla barste in tranen uit. Ze was dood!