Moordvrouw: angst

Deel 14

2 maanden later

"Goedemorgen mevrouw Heemstede" groette Carla opgewekt. Ze liep de kamer van Mevrouw Heemstede in en opende de gordijnen. Mevrouw Heemstede zat al op haar luie stoel te wachten. "goedemorgen schat" zei ze. Mevrouw Heemstede was 84 en moest geholpen worden bij het aankleden en ze moest iemand hebben die haar rolstoel kon duwen. Mevrouw Heemstede hoorde bij de groep die Carla had gekregen. Iedere verzorger kreeg een groep van 8 man om te verzorgen. Carla's groep bestond uit 4 ouderen, 2 mensen met een verstandelijke beperking en een man met een depressie. Mevrouw Heemstede was de op 1 na oudste van de groep en ook meteen het moederfiguur voor de hele groep, ook voor Carla. Ze had Carla gerust gesteld. "ik zie dat je een moeilijke en verwarrende periode achter de rug hebt maar ik beloof je, alles word beter" had ze gezegd. Dat had Carla veel gedaan, sterker nog Ze was alles vergeten, maar dan ook echt alles. Ze wist niet meer wat ze hiervoor als werk had, wie haar echtgenoot was, en hoe ze hete, Ze hete Ellie Martens. Ze kende niemand bij de politie, ook wist ze niet meer van de ontvoering, de barre ontsnapping en ze wist niet wie Van Santen was. Het had haar vrolijker en opgewekter gemaakt. "heeft u goed geslapen?" Vroeg Carla die naar de kast liep en hem opentrok om een mooi mantelpakje uit te zoeken voor mevrouw Heemstede. "nou Ellie, ik moet e zeggen, het kon niet beter" lachte mevrouw Heemstede hartelijk. "mooi" lachte Carla. Ze nam een lichtblauw mantelpakje. Ze hield het omhoog zodat mevrouw Heemstede hem kon zien. "deze?" Vroeg Carla. "ja" antwoordde Mevrouw Heemstede. "goed" lachte Carla terwijl ze het mantelpakje ontdeed van zijn kapstok. "die heb ik gedragen toen mijn oudste zoon ging trouwen" vertelde mevrouw Heemstede. "oh" antwoordde Carla terwijl ze mevrouw Heemstede begon aan te kleden. "Ja het was een zomerse dag en deze was natuurlijk veel te warm maar ik was verliefd op de kleur" verzuchte Mevrouw Heemstede. "ja en dat is hij nog steeds" zei Carla. "ja, mijn zoon heeft nu 3 kinderen, 1 jongen en 2 meisje en ze wonen nu in Italië, mijn zoon is de baas van een fabriek die onderdelen levert aan de Ferrari fabriek" vertelde ze. "wauw wat een mooi werk" zei Carla. Ze keek op de klok. het was 10 uur.

Carla duwde de rolstoel van mevrouw Heemstede de recreatiezaal binnen. Ze zaten hier in de groepen. Carla zette mevrouw Heemstede bij de rest neer en liep terug om haar karretje met koffie n thee op te halen. Toen ze terug kwam was iedereen meteen al in gesprek. Melissa vertelde weer over het k3 concert van 2003. Melissa was 26 en had een verstandelijke beperking waardoor ze zich soms gedroeg als een meisje van hooguit 7. Ze had ook een enorme k3 obsessie en droeg altijd k3 shirts. Ze was vooral fan van de oude k3, dus Karen, Kristel en Kathleen. Als Carla Melissa s'ochtends kwam wekken stapte ze een heuse roze k3 wereld in. Melissa had alles van de oude k3. Ze had alle cd's en boeken en dvd's op een plank staan en aan haar muren hingen allerlei posters van de k3'tjes. Ze had 5 dekbedden, uiteraard van k3 en alle mogelijke shirts van k3 die je kon bedenken. Het mooiste was nog wel dat het compleet geaccepteerd werd door iedereen en geef toe, k3 kan je soms nog steeds opvrolijken. "Wat willen jullie drinken?" Vroeg Carla. 5 handen hingen de lucht in voor koffie en 2 voor thee. "Limonade voor jou hé" lachte Carla naar Melissa die haar perfect aanvoelde. Melissa knikte. Carla schonk eerste de koffie en thee in en daarna vulde ze een glas met water. Ze greep naar de fles limonade onderin. De limonade was rood en toen het in contact kwam met het doorzichtige water kleurde het water rood. plotseling kreeg Carla een paniek aanval. Ze herinnerde zich het infuus waar een rode vloeistof in werd gegoten...