Moordvrouw: angst

Deel 11

Met niet meer dan een dunne nachtjapon die tot over haar knieën kwam en een lange winterjas sloop Carla de gang op. Van Santen zou ze nog wel te pakken krijgen. Ze moest nu eerst proberen te ontsnappen. Zo stilletjes mogelijk sloop ze de trap af. Bij ieder kraakje dat ze hoorde bonkte haar hart in haar keel. Zou hij het gehoord hebben? Of nog erger: zou hij het zelf zijn en haar hardhandig mee terug sleuren. Doordat dit nog nooit in haar leven was voorgekomen was ze uiterst alert en bovenal: bang, bang dat het fout ging. De laatste tree verdween en ze stond beneden. En nu? Er was geen enkele deur te bekennen, nou ja eentje dan, een houten kamerdeur. Je kon niet door het glas kijken, dit betekende dat ze niet wist of de kamer achter deze deur Van Santen vrij was. Ze moest het er maar op gokken. Zo stilletjes mogelijk duwde ze de klink omlaag. Ze opende de deur en keek voorzichtig om de hoek. In de kamer stond niet meer dan 1 bankstel, een tafel met 2 stoelen en aan de muur een klok die tikte. Verder was de kamer leeg. Tot Carla's opluchting zag ze dat er een schuifpui was naar buiten. Ze sloop de kamer in en sloot de deur achter zich. Ze snelde naar de schuifpui. Het was alles of niets. Als de deur nu op slot zat, was alles voorbij. Ze draaide de staaf omhoog en trok. alsof een wonder ging de pui open. Ze schoof hem een klein stukje open en ging erdoorheen. Ze stond nu buiten in de sneeuw. Ze sloot met moeite de pui en begon te rennen. weg van de villa, weg van van Santen. De koude sneeuw liet haar voeten verkleuren naar ijzig blauw. Ze negeerde de kou. Ze moest nu wegkomen. Ze was zo bang om Van Santen tegen te komen dat ze niet achterom durfde te kijken. Op een gegeven moment wilde ze stoppen. Ze struikelde over een boomstronk die boven de sneeuw uit stak. Gefrustreerd schreeuwde ze. Ze had haar voet open gehaald. De witte sneeuw kleurde bloed rood. Pijnlijk keek ze naar haar voet die onophoudelijk bloede. De koude wind woei langs haar heen en liet haar rillen van de kou. Ze keek om zich heen. Ze had geen idee waar ze was. Ze had ook niks bij zich om haar voet te verzorgen. Nu was ze verdwaald en had ze zichzelf verwond. Moedeloos liet ze zich in de sneeuw vallen. Ze kon niet huilen door de kou die haar traan buizen had bevroren. Slechts 1 enkele wanhoops traan stroomde over haar wang naar beneden en viel in de sneeuw. Ze kon hier niet eeuwig blijven liggen, anders zou ze doodvriezen. Met moeite kwam ze overeind en probeerde verder te lopen maar haar voet stribbelde enorm tegen. Met veel pijn en moeite schuifelde ze door de sneeuw. Ze was Uitgeput, misselijk van de pijn en de spierverslappers die ze gisteren opnieuw had gekregen en zwaar onderkoeld. Weer viel ze in het dikke pak sneeuw, deze keer doordat alles begon te draaien. Door de onderkoeling voelde ze niets meer en zakte ze weg in het dikke pak sneeuw. Langzaam sloot ze haar ogen.

Deze prachtige foto heb ik van fevert-fleva ❤️