Moordvrouw: angst

Deel 13

Carla kwam langzaam bij. Ze kon haar ledematen weer voelen. Ze lag op een rode zachte bank met over haar heen: een bruine geruite deken. In de verte hoorde ze het geknetter van brandend hout, een haard en het tikken van een ouderwetse klok. Het duurde even voordat ze doorkreeg dat ze weer gewoon op aarde was, niet meer op de mysterieuze koude plek. Het zwarte gat was verdwenen en had plaats gemaakt voor een knusse en warme kamer. Voorzichtig kwam ze overeind en gelijk raakte ze in paniek. Van Santen, de koude sneeuw alle narigheid flitste voorbij. Haar ademhaling werd sneller, Haar hart begon harder te kloppen. Er ging een deur open en een vrouw kwam naar binnen. Als ze Carla ziet paniekeren komt ze op haar afgesneld. "Rustig" suste ze. Carla probeerde zich los te trekken maar de vrouw hield onlangs haar leeftijd stevig vast. Ze wreef rustig over haar rug om haar te kalmeren. "het is goed, u bent veilig" fluisterde ze. Langzaam werd Carla rustiger. Haar hart ging weer normaal slaan en haar ademhaling werd weer constant. "u lag in het bos, u was bijna doodgevroren" zei de vrouw. Carla zei niks terug. "kunt u me vertellen waarom u daar lag?" Vroeg de vrouw rustig. "eh vluchten..ontvoerd..villa.." stotterde Carla. Voor de vrouw was het al snel duidelijk dat er iets niet goed was. "Ik ben dood" zei Carla ineens. de vrouw dacht na. "nee dat ben je niet" zei ze. "je bent onderkoeld geweest, er zijn waarschijnlijke vreselijke dingen met je gebeurd. Maar je bent niet dood" "jawel, dat zei.." "nee je bent niet dood, anders zit je hier toch niet" Het bleef even stil. "ik denk dat je een hoop moet verwerken" concludeerde de vrouw ineens. "ik heb altijd geleerd dat je dan helemaal opnieuw moet beginnen" "opnieuw?" Vroeg Carla. "ja, dan vergeet je dingen sneller. wat voor werk deed je?" "Ik ben hoofdcommissaris van politie Leeuwarden..." "was" verbeterde de vrouw. "we gaan opnieuw beginnen. je werkt nu bij mij, je bent verpleegster in een verzorgingstehuis voor mensen met een handicap en ouderen. Wat is je naam?" "Carla Vreeswijk" "goed we gaan je een nieuwe naam geven" De vrouw dacht na. "vanaf nu heet je: Ellie Martens" Ze schoof Carla's trouwring ook af. "je bent vrijgezel" zei ze. De ring werd op tafel gelegd. "Ellie, welkom bij ons verzorgings- tehuis" lachte De vrouw. Carla was te uitgeput om er op te reageren, noch helder genoeg om te bedenken dat dit een klein beetje verdacht was. "Ik ben Angelique Burcht" stelde De vrouw zich voor. Ze stond op en hielp Carla overeind. "ik zal je een rondleiding geven" zei ze.

Angelique en Carla liepen over de gang. Angelique ondersteunde Carla omdat ze nog niet helemaal in staat was zelf te lopen. Ze passeerden een vrouw met een rollator die vriendelijk groette, In het Gronings wat betekende dat Carla nu in Groningen was. Angelique vertelde dat Carla kost en inwoning kreeg in het tehuis. "Lekker dichtbij" grapte Angelique. Ze kwamen langs een enorme zaal. "Je lag net in onze personeelskamer, de anderen zijn nu druk bezig en hebben veel zin om met jou te werken. Dit is de recreatie zaal, hier komt iedereen samen rond 2 uur om spelletjes te spelen en te kletsen. Tevens komen ze hier 3 maal per dag, voor het ontbijt, de lunch en het avondeten en hier word iedere zondag een bingo avond georganiseerd" legde Angelique uit. Carla knikte. Ze liepen door de recreatie zaal naar de rechterhoek van de kamer. "Links zit de keuken en hier is de gang naar alle kamers" zei Angelique. "En dat is het enige wat je voor nu hoeft te weten" Carla knikte weer. "goed dan breng ik je nu terug naar de personeels-kamer om even uit te rusten en vanavond breng ik je naar je kamer" en samen liepen ze weer terug.