Moordvrouw: angst

Deel 18

Lachend zaten Carla en Melissa in een bar in Groningen. Melissa had Carla meegevraagd. "ik wil hier gewoon weg" had ze gezegd. Melissa was de jongste van Carla's groep en alle andere mensen in het tehuis. Door haar beperking kon ze niet echt naar school, ookal kreeg ze van Carla wel eens wat bijles, maar verder zat Melissa alleen maar achter de geraniums. Melissa vertrouwde Carla en wederzijds. Ze waren eerst gewoon de stad in gegaan. Melissa wilde altijd al de martini toren beklimmen en dat hadden ze dan ook gedaan. Het uitzicht eenmaal boven was adembenemend geweest. Carla vond het een eer dat ze werd meegevraagd door Melissa. Tegelijkertijd kwam ze helemaal tot rust in haar nieuwe woonplaats, alsof ze naar een ander land was verhuisd. Haar dagindeling was rustig. Ze hoefde pas om 11 uur te beginnen. Dat betekende dat ze om 9 uur opstond, en vervolgens ging fietsen op een fiets die ze had gekregen van Angelique, net zoals de andere verplegers. De fietsroutes verschilden iedere ochtend. Van een tocht door uitgestrekte weilanden tot een rondje Leekstermeer. Zo kon ze haar hoofd even leeg maken voordat ze begon. En dan haar nieuwe werk: ze vond het geweldig om met deze groep te zijn. Ze waren allemaal zo aardig en voelden als een soort 2e familie. Ze kon hartelijk lachen met mevrouw Heemstede over van alles en nog wat, tot uren ademloos luisteren naar verhalen over de Griekse mythologie en geschiedenis van Dimitros en Dimitra die werkelijk alles wisten: goden, mythes, belangrijke afgravingen zoals Korinthe, Delfie en Olympia... Ze was helemaal gelukkig met haar nieuwe leven. Er kwam een oudere man aanlopen. "wat kan ik voor deze prachtige dames doen?" Vroeg hij beleefd. "2 wijntjes" zei Melissa. De ober knikte en liep naar de bar om de bestelling klaar te maken. Carla keek haar verbaasd aan. "wijn?" Vroeg ze. "tja ik wil weleens alcohol proberen en daarbij, jij hoeft niet te rijden" lachte Melissa. Carla lachte en binnen no-time stonden er 2 glazen wijn op tafel. "Zeg vertel eens wat over die k3 obsessie van je, hoe is dat zo gekomen?" Vroeg Carla. "wauw weet je dat jij de eerste bent die daar in geïnteresseerd bent?" Zei Melissa. Carla lachte. "nou ja weet je, Ik zit al 15 jaar in dat tehuis. Ik heb niet veel. Ik heb k3 al meegemaakt sinds hun deelname aan het Eurovisie songfestival met heya mama. vond ze toen al helemaal geweldig en tja soms slaan mensen erin door. Ze hielpen me door alle perioden, als ik super blij ben luister allemaal vrolijke nummers, en ben ik verdrietig, dan luister ik ook" vertelde Melissa. "Maar ja wat wil je met meneer During in je groep" zuchtte ze. "waarom?" Vroeg Carla geïnteresseerd. "oh wow ik wil nog een wijntje" zei Melissa die na 1 glas compleet verslaafd was en de ober wenkte en nog 2 bestelde. "Toen ik 15 was kwam hij hier met zijn vrouw. toen was hij nog wel te doen maar toen ze 4 jaar later overleed werd hij zo" "oh maar.." "je moet naar hem gaan als je het fijne ervan wil weten, hij sprak niet veel" zei Melissa die al haar 3e wijntje achterover gooide en opstond en het lege glas van Carla pakte. "Ik haal nog 2" lachte ze. "oh nee ik.." maar Melissa was al weg.

"Oya lele, ik voel me plots weer zo oya lele!" Wankelend en gierend van het lachen liepen ze door de straat. Carla had nooit gedacht dat ze na 3 wijntjes al dronken kon worden maar et was toch echt zo. In tegenstelling tot Melissa die veel verder was dan zij kon zij zich opzich nog wel vertonen. Melissa struikelde bijna omdat ze niet meer goed kon lopen en leunde op Carla's schouder. In plaats van boos te worden kregen ze beiden weer de slappe lach. Ze passeerden een man en Melissa kon het niet laten om hem even aan te tikken. "Hou jij ook van mij, neem me mee neem me mee" zong ze tegen hem. De man keek ze even vreemd aan en liep door. Carla schoot weer in de lach. "KUMA KUMA HE KUMA HE KUMA HE!" Maakte Melissa het nummer af. Het tehuis was alweer in zicht. Ineens ging Carla's telefoon af. Lachend greep ze naar het toestel. "wie heb ik aan de lijn hallo hallo" zong ze terwijl ze het knopje indrukte. "Carla, waar zijn jjj en Melissa? Het is half 11" klonk de stem van Angelique aan de andere kant van de lijn. "we staan al voor de deur" zei Carla die haar lach inhield. In plaats van kwaad te worden begon Angelique te lachen. "ik hoor het al weer, het was heel gezellig. Goede nacht" "mijn teleromeo?" Gierde Melissa. Lachend liepen ze het tehuis weer binnen om de volgende ochtend met een lichte kater wakker te worden.