Moordvrouw: angst

Deel 9

Bram zocht door het hele gebouw naar Fenna en Evert. Hij stopte bij verhoorkamer 2. Hij liep het kamertje binnen en keek door de spiegelruit naar binnen. Fenna en Evert zaten aan de tafel. Waarschijnlijk was hun verhoor net afgelopen omdat De stoel tegenover hun leeg was. Er was een inbraak in een fietsenwinkel vanmorgen en ze hadden de dader vrijwel direct weten te pakken. Evert schreef wat op waarna hij naar fenna knikte en ze opstonden. Bram liep de gang weer op en wachte bij de deur die open sloeg. "jongens!" Zei hij. "yo Bram, is er wat?" Vroeg Evert. "ja" zei bram. Het bleef stil. "wat?" Vroeg Fenna. "eh o ja" zei bram die even had zitten dagdromen. "ik ben net gebeld en je raad nooit door wie" zei hij. "door wie dan?" Vroeg menno die er aan kwam lopen en het gesprek deels had opgevangen. Hij voegde zich bij het drietal. "door Carla" zei Bram. Het was weer stil, iedereen keek hem verdwaasd aan. Evert kreeg een boze twinkel in zijn ogen. "dat kan niet" zei menno. "het is echt zo, ik heb haar stem zelf gehoord" verdedigde Bram. "dit zijn geen leuke grappen Bram" zei Evert. "waarom zou ik hier een facking grap over maken?!" Vroeg bram. Hij voelde dat hij boos begon te worden. "Carla is dood" zei Evert fel. "Ik lieg echt niet, over dit soort dingen zou ik nooit liegen" "jongens!" Onderbrak Fenna. "dit heeft geen zin" "wacht" zei bram en hij greep zijn telefoon uit zijn zak. "ik zal het laten zien" Hij ontgrendelde zijn telefoon en ging naar zijn laatste gesprekken. Evert wiebelde wat ongeduldig heen en weer. "Kijk" zei Bram en hij draaide zijn telefoon en hield het voor Evert's neus. Evert bekeek het scherm. "ik zie niks" zei hij. Bram trok zijn telefoon terug. Al zijn laatsten gesprekken waren door de telefoon gewist. "fack!" Vloekte hij. "je hebt vast gedroomd" zei Menno. "nee echt niet! Ik heb haar zelf gehoord, ze zei Help" "ja vast" zuchte Evert geérgerd. Bram keek hem vervloekend aan. "kom" zei Evert, hij draaide zich om en beende weg. Menno keek hem verontschuldigend aan waarna ook hij verdween. Bram baalde. Ze dachten allemaal dat hij compleet gek geworden was. Fenna legde haar hand op zijn schouder. "het spijt me" zei ze. "geloof jij me ook niet?" Zei Bram. Fenna zuchte. "ik weet het niet" zei ze. Ze keek hem een bemoedigend aan en liep toen ook weg. Bram trok zijn telefoon weer uit zijn zak en keek weer of hij serieus zijn laatste gesprekken had gewist. Toen het inderdaad het geval bleek te zijn smijte hij vol woede de telefoon tegen de grond waarna hij ook weg beende.

"Hoe kan hij" riep Evert. Woedend was hij, op zijn vriend. Even grappig proberen te zijn door te zeggen dat hij Carla aan de telefoon had. Menno kwam achter hem aan. "rustig nou, hij mist haar gewoon. dit hoort bij het rouw proces, de ontkenning" probeerde hij te sussen. Evert draaide zich om. "kom op nou, dan doe je toch niet zoiets" "iedereen rouwt op zijn eigen manier" Fenna kwam nu ook de ruimte binnen. "jongens!" Zei ze. Ze ging tussen beiden staan. "oke rustig, Bram doet dit vast niet zomaar" zei ze. "begin jij nu ook al?" Vroeg evert geérgerd. "misschien heeft hij wel gelijk, misschien heeft hij iderdaad..." "O ja nou word ie mooi, jij gelooft hem?!" Schreeuwde Evert. "jullie vinden toch ook dat het raar is gegaan?" Zei Fenna fel. "Hoe bedoel je?" Vroeg Menno. "we mochten haar niet eens zien, ze is van de een op de andere dag dood verklaart" "ja Fenna, dat heet: dood gaan" zei Evert. "Ja maar waarom mogen we haar niet eens meer zien?" Zei Fenna. Menno dacht na. Daar had ze een punt. "misschien wilde Frits dat niet" "Frits heeft haar ook niet gezien" zei menno die de rust probeerde te bewaren. Bij Evert konden nu ieder moment de tranen in zijn ogen springen. "jongens luister nou, het kan niet! Carla is dood, weg. zie dat nou toch eens onder ogen!"
"En nou is het afgelopen!" Schalde een stem door de ruimte. verschrikt keken de 3 naar Ria die met een onweers gezicht naar ze keek. "Wat bezield jullie! Dit is een politie bureau, geen schoolplein! Ik wil Orde en rust!!
Verschrikt knikten ze hun hoofden.
"En nu uit mijn ogen, En de volgende keer zwaait er wat" Iedereen maakte dat ze wegkwamen.