Moordvrouw: angst

Deel 16

Van Santen trapte gefrustreerd tegen de muur. Het was nu ruim 2 maanden geleden dat Carla was gevlucht. Hij had werkelijk overal gezocht, bij het bureau, in het bos, bij haar ouderlijk huis, maar tevergeefs. Ze was verdwenen. Hij baalde. Hij was terug gekomen van het bezoek aan zijn dochter en was naar boven gelopen om te kijken hoe het met zijn slachtoffer ging en om haar haar dagelijkse dosis spierverslappers en andere nare drankjes te geven. Toen hij de woonkamer binnen kwam had hij gezien dat de schuifpui een klein stukje open stond. Carla had hem niet helemaal kunnen sluiten. Hij had het weggewuifd en was naar boven gelopen. Toen hij de kamer binnen kwam was het bed leeg geweest. De dekens waren weggeslagen en de jas was verdwenen. Hij had kwaad geschreeuwd en was de trap afgestormd. hij had eerst een ronde door de villa gemaakt maar had haar daar niet gevonden. Hij had het bos afgezocht maar niks gevonden. Hij had wel het met bloed vermengde sneeuw gezien maar had niet bedacht dat het van Carla was. Hij was langs alle mogelijke plaatsen gegaan, onopvallend natuurlijk omdat iedereen hier ervan uit ging dat hij vast zat. Hij had ondertussen wel opgevangen dat België het doorhad en dat het niet lang meer zou duren voordat ook de collega's in Nederland het wisten. Hij was nog regelmatig weer op zoektocht gegaan maar zonder resultaat. Het niet meer terug kunnen vinden maakten hem kwaad. Weer trapte hij tegen de muur, dit liet de lamp die op het kastje tegen de muur stond trillen. "Jelle..Jelle rustig" klonk het plotseling. Jelle draaide zich om. In de deuropening stond Ferdinand. "Ferdinand!" Zei Van Santen. Ferdinand en Jelle gaven elkaar een mannelijke groet. "hoe gaat het?" Vroeg Jelle. "goed Goed hoor" lachte Ferdinand. "Hoe ben jij vrij gekomen?" Vroeg Jelle. "ik heb nog wat vriendjes die dat kunnen regelen" zei Ferdinand geheimzinnig. "ja had je die niet ook voor mij kunnen regelen, ik moest met moeite een bewaker omkopen" zei Jelle een beetje geïrriteerd. "hoe? Dat heeft hij zo gedaan?!" Vroeg Ferdinand verbaasd en geïnteresseerd. "ja het heeft me een behoorlijk bedrag gekost maar ik heb hem zover gekregen, die man is zo voorspelbaar" zei Jelle. "Maar hij is gister ontslagen dus ze zullen het nu wel doorkrijgen" "waarom is hij ontslagen?" Vroeg Ferdinand. "op verdenking van samnespanning met een gevangenen" lachte Van Santen. Ferdinand lachte. Het lachen was van korte duur want hij schakelde meteen weer naar serieus. "waar is ze?" Vroeg hij. "eh ja eh..." begon Van Santen. "ja wat?" "Ze is weg.." "WAT!" Riep Ferdinand met een stemverheffing. "ze is 2 maanden geleden weggelopen" piepte Van santen, bang voor de reactie van Ferdinand. "en waar was jij?!" Riep Ferdinand. "bij mijn dochter" zei Van Santen. "jij kan ook niks goed doen!" Mopperde Ferdinand. "waar is ze nu?!" "Wie het weet mag het zeggen" opperde Van santen. Ze bleven stil. "we moeten haar vinden, als ze nu naar de politie gaat..." "dat gaat ze niet, ze weet dat ze ze dan een trauma bezorgd" onderbrak Van Santen. "waarom?" "Omdat ze dood is. ze is begraven, iedereen denkt dat ze dood is en dat weet zij ook" "Ferdinand lachte. "Dat arme kind'' grijnsde hij. Van Santen lachte ook. "maar we moeten haar nog steeds vinden" kwam Ferdinand weer back to the point. "ja ik ben bezig" zei Jelle. "we.." corrigeerde Ferdinand. "als jij haar al niet hier kan houden" "Oke oke" zuchtte Jelle. "Maar hoe gaan we haar vinden als we niet eens weten waar ze is" vroeg Van Santen. "och laat dat maar aan mij over, ik heb nog wel wat pionnen in het land" grijnsde Ferdinand. "zo, heb je nog wijn?!"