Moordvrouw: angst

Deel 29

De begrafenis van meneer During was nu 5 dagen geleden. De emotionele situatie was weer normaal. Iedereen had het verlies een plekje kunnen geven en kon zo genieten van de prachtige herinneringen aan hem. Die avond stond Carla in het keukentje af te wassen. Het was een behoorlijke berg. Onder het afwassen zat ze te piekeren. Ze dacht aan het graf: Waar had ze de naam Carla Vreeswijk eerder gehoord? Ze kon er niet opkomen. Ze dacht aan wat meneer During voor het laatst tegen haar had gezegd: ze had volgens hem hysterische amnesie*. Op het moment dat hij het zei ha ze het begrepen maar nu achteraf wist ze niet wat hij nou precies bedoelde. Ze baalde dat ze het ook niet meer kon navragen. Misschien moest ze naar een echte psycholoog? Misschien kon hij haar meer vertellen? Meneer During had gezegd dat ze niet bang moest zijn als het terug kwam, maar wat kwam er dan terug? Zoals ze al bij de begrafenis had gemerkt, Ze voelde zich inderdaad of ze een deel van haar leven miste. Alsof er een belangrijke periode was gewist. Maar ook bepaalde personen waren weg. Ze dacht aan de jongeman die tegen haar was opgebotst in de stad laatst. Hij had haar toen Carla genoemd. Was zij misschien die Carla Vreeswijk? Dat kon toch niet?! Ze heette Ellie en was niet dood. Ze had ook geen verklaringen voor die paniek aanval met de limonade. Het enige wat ze zag was een flits waarin ze een infuus zag dat rood kleurde. wat was dat? Plotseling voelde ze haar hoofd bonken. Er flitste een beeld voorbij van 5 mensen, het leken rechercheurs. Ze zag een auto die haar schepte. Het bord dat ze nog in haar handen had, viel op de grond en brak in duizenden scherven. Ze greep zich vast aan het aanrecht, Ze lag in het ziekenhuis, er kwam een man binnen. Hij deed wat in een infuus, ze zakte weg, de man zette wat kruisjes op een papier en een kort zinnetje en reed haar vervolgens met bed en al het ziekenhuis uit. Ze zag de man weer, nu vlak boven haar. Ze lag in een witte kamer met boven zich een dakraam. De man lachte en goot wat in het infuus naast het bed waardoor het water in het infuus rood kleurde. Carla greep naar haar hoofd en zakte door haar knieën. Ze zag zichzelf het huis uitvluchten, struikelen en in de koude sneeuw belanden. Haar voet, die allang hersteld was begon hevig te steken. Carla voelde dat ze onwel werd. Ze raakte in paniek. Haar handen trilden. Plotseling wist ze dat ze niet Ellie Martens was, Ze was Carla Vreeswijk, korpschef bureau Leeuwarden, Ze was ontvoerd door Jelle van santen en was gevlucht. die hele periode hadden haar hersens verwijderd. Ze hadden haar voor de gek gehouden. 7 maanden had ze gedacht dat ze Ellie Martens was, werkende in een verzorgingstehuis, Groningse van afkomst. Ze legde haar handen op het aanrecht en trok zich overeind. Ze had hoofdpijn en alles deed zeer, De angst gierde door haar lichaam. Ze strompelde naar de deur, ze hield zich vast aan het aanrecht. Toen ze de gang opliep zag ze 2 mannen. een oudere man en een man van rond de 40. Carla schrok toen ze Jelle van Santen herkende. Jelle wenkte naar de oudere man, Ferdinand en ze begonnen te rennen. Carla maakte dat ze wegkwam. Ze rende door de gangen. Ze hoorde Van Santen en Ferdinand steeds dichterbij komen. "Staan Blijven!" Riep Jelle. Ze rende de hoek om. "pssst Ellie!" Klonk het. Angelique stak haar hoofd om de hoek van de deur van de lege kamer van Meneer During. "snel kom hierheen" Carla deed wat ze zei. Van santen en Ferdinand rende de gang in en stopten. De gang liep dood. "waar is ze nu?!" Riep Van santen gefrustreerd. Ferdinand zag een van de deuren op een kier staan. Hij trapte hem open en stapte naar binnen. De kamer was leeg en het raam stond open. De witte gordijnen werden door de wind omhoog geblazen. "godver!" Vloekte hij. Jelle kwam naast hem staan. "fuck!" "Naar de auto" riep Ferdinand.

*hysterische amnesie= meestal een tijdelijke vorm van Amnesie(geheugenverlies) waarbij je een traumatische gebeurtenis die moeilijk te verwerken is onderdrukt om jezelf te beschermen. Soms duurt het maar een paar dagen, (in dit geval duurt het 7 maanden), maar de herinnering aan het trauma kan altijd incompleet blijven.