Moordvrouw: angst

Deel 21

Met een licht bonzend hart klopte Carla op de deur van de kamer van meneer During. Na het gesprek met Melissa die had verteld dat hij ooit wel aardig was geweest wilde ze eigenlijk weleens weten hoe het nou precies zat en hem misschien helpen. "Ja?" Klonk een norse stem achter de deur. "Ellie, mag ik binnen komen?" "Tuurlijk" zuchtte de stem. Carla opende de deur en stapte naar binnen. Meneer During zat in zijn rolstoel. Voor hem op tafel stond een leeg koffie kopje. "Goedemiddag" groette Carla. "mmm" mompelde Meneer During. "wou u nog koffie?" Vroeg Carla. "uhu" antwoordde meneer During wat ja betekende. Carla pakte het kopje en liep naar het kleine keukentje. Meneer During zei niks terug, alleen het gesprek op de tv tussen 2 acteurs was te horen. "mag ik u misschien een brutale vraag stellen?" Vroeg Carla. Ze had genoeg moed verzameld om het te vragen en een niet ondenkbare nee te accepteren. "als het te brutaal is mag het niet" zei Meneer During. "Ik wou u alleen wat vragen over uw verleden, uw vrouw bijvoorbeeld" zei Carla. Het bleef stil in de kamer wat verraadde dat hij nadacht. "eh wat wil je weten?" Vroeg hij voorzichtig. "nou gewoon, hoe was ze? Waarom is ze overleden?" "Breng me eerst maar mijn koffie" zei Meneer During. Carla deed braaf wat haar gevraagd werd en zette het kopje voor hem neer. Meneer During greep meteen naar het kopje en nam een slok. "mmm heerlijk" zei hij. "Mijn vrouw was geweldig en is 4 jaar geleden overleden aan de gevolgen van keelkanker. Zo, genoeg informatie?" "Eh tja nou..." "wat?" "Nou als ik heel eerlijk mag zijn bent u op 't moment nou niet de gezelligste persoon hier" zei Carla voorzichtig. Meneer During keek haar aan. "hoe bedoel je?" "Nou u bent nogal chagrijnig" zei Carla eerlijk. Als ze hem nou onder druk kon zetten, misschien ging hij dan praten. "is dat zo?" Zei Meneer During temend. "eh ja..." Het bleef even stil en het leek of Meneer During op zoek was naar de juiste woorden. "ik ben mijn vrouw kwijtgeraakt, mijn vrouw waar ik 64 jaar zielsveel van heb gehouden" zei hij. Carla knikte maar vond hem te doorzichtig. "ja maar dat is niet het enige" zei ze. Meneer During trok een verbaasd gezicht. Carla stond op. "ik snap dat het mij niks aangaat maar ik heb altijd gehoord dat je niks moet wegstoppen. Maar goed ik laat de keuze aan u" Ze liep naar de deur. Toen ze hem bijna wilde openen riep Meneer During. "Wacht! Oke, het is mijn kind" zei hij. Carla liet haar hand zakken en draaide zich om. "mijn dochter van 4" zei meneer During. Carla deed een paar passen terug de kamer in. "Het was 1953, kerstochtend... ik zat met mijn vrouw en dochter in de auto. We waren opweg naar mijn vrouw haar ouders om kerst te vieren. We reden de rotonde op, het was vrij. Plots kwam er een auto zomaar met een noodgang de rotonde op. Hij reed vanaf de verkeerde kant de rotonde op en raakte ons. We zijn over de kop geslagen. Mijn vrouw en dochter kwamen in coma terecht, ik had botbreuken en kwam in de ambulance bij. Mijn vrouw werd 2 dagen later wakker maar mijn dochter is overleden" Carla sloeg haar hand voor haar mond. Ze voelde tranen prikken. Wat hij mee had gemaakt was zo heftig dat dat hem zo heeft gemaakt. "ik verweet het mezelf en nog steeds, soms denk ik: wat als ik die rotonde niet was opgereden? Misschien had ze dan nog geleefd" Carla voelde een diep medelijden voor hem. "nee u kan hier niks aan doen, die auto had nooit op de weg moeten zijn"  "ik weet best dat ik niet aardig doe tegen de anderen maar ik kan het op de een of andere manier niet" zuchtte meneer During. "misschien nu wel, u heeft het aan iemand verteld" "denk je?" "Ja" zei Carla beslist. "u hebt uw verdriet gedeeld, misschien kan u het nu verwerken" "misschien wel" zei meneer During. Carla wreef over zijn schouder. "bedankt dat je me zo onder druk hebt gezet" zei hij. Carla glimlachte. "je hebt echt mensen kennis" "dat is mijn werk" lachte Carla.