နောက်တစ်နေ့တွင်....
ဒုန်း!
"ဘာ!!..။ အဲ့ကောင်မလေးကလွတ်သွားတယ်
ဟုတ်လား!"
စားပွဲခုံကိုလက်သီးတို့ဖြင့်ထုချလိုက်၍
kim jeonheeဟာဒေါသတကြီးအသံဖြင့်
ပြောလာခဲ့သည်။
"တောင်းပန်ပါတယ်boss...။ ကျွန်တော်
သေချာစောင့်ကြည့်ခဲ့ပေမယ့် လွတ်..လွတ်
သွားတယ်"
"အဲ့လိုဖြစ်လို့ရမလား!!။ မင်းတို့အစထဲက
သတိထားရမှာလေ!"
"တောင်း...တောင်းပန်ပါတယ်boss"
"ဟာကွာ...တောက်!!"
မကျေမချမ်းတောက်ခေါက်သံကြီးဟာ
အခန်းထဲတွင်ပဲ့တင်ထပ်သွားခဲ့သည်။
kim jeonheeမျက်နှာမှာလဲ ဒေါသနဲ့စိုးရွံ့မှုတွေဟာအထင်းသား
"ဒါ...ဒါနဲ့ အဲ့ကောင်မလေးရှေ့မှာ ငါ့...ငါ့နာမည်ကိုမင်းတို့ယောင်လို့တောင်မထွက်မိခဲ့ဘူးမလား"
"ဟုတ်ကဲ့boss တစ်ခွန်းတောင်မထွက်ခဲ့
ပါဘူး"
"အေး ကောင်းတယ် သူတို့ငါ့လုပ်ရက်
တွေကိုနည်းနည်းလေးတောင်ရိပ်မိလို့
မဖြစ်ဘူး။ မင်းတို့လဲတစ်နေရာရာမှာ
ခဏသွားရှောင်လိုက်ကွာ မင်းတို့ကို
ရဲတွေသာမိသွားရင် ငါပါပြဿနာတက်
လိမ့်မယ်"
"ကောင်းပါပြီboss...ကျွန်တော်နားလည်
ပါပြီ"
"အေး ဒါဆိုဒါပဲ!"
တီ!
ဖုန်းချပြီးတာနဲ့kim jeonheeဟာ
သက်ပျင်းအရှည်ကြီးချလိုက်၍
ဆိုဖာနောက်ကျောကိုမှီချလိုက်သည်။
"တောက်! ဘယ်လိုများသူတို့သိသွားရ
တာလဲ။ မဖြစ်နိုင်တာ အဲ့ဂိုဒေါင်ကိုဘယ်သူမှ
မခန့်မှန်းနိုင်လောက်မဲ့နေရာမှာဆောက်ထားတာကို"
သူတစ်ယောက်ထဲအတွေးပေါင်းသောင်းခြောက်ထောင်နဲ့ခေါင်းတွေ
ခြောက်ကုန်ရသည်။
ပိရိမယ်လို့ထင်ထားတဲ့အရာဟာ
ဘူးပေါ်သလိုပေါ်ခါနီးဆဲဆဲဖြစ်သွားခဲ့တာကို
တဖက်တွင်လဲ...
"မဆိုးဘူးပဲ...လိမ်ပြောတဲ့နေရာမှာ
ဆရာကြီးပါလား"
ဗိုက်နားမှာထောက်ထားတဲ့သေနတ်ကို
ဖယ်လိုက်ရင်း minjeongဟာခနဲ့ပြုံးပြုံးပြ၍
တဖက်လူကိုပြောတော့ သူဟာမျက်မှောင်ကျုံ့သည်
YOU ARE READING
𝐑𝐞𝐯𝐞𝐧𝐠𝐞
Fanfiction"ကိုယ့်နေရာကိုယ်မသိတဲ့လူတွေကိုအပြစ်ပေးဖို့အတွက်ကခက်ခဲမယ်လို့များထင်နေလား" jiminjeong/eulseo/daerin
