ကိုရီးယားကနေလန်ဒန်ကိုရောက်ဖို့အတွက်လေယာဉ်ကို၁၃နာရီခွဲလောက်စီးရမှာမို့
minjeongလေယာဉ်ပေါ်တွင်laptopတစ်လုံးနဲ့ဟိုရှာ ဒီရှာလုပ်နေမိသည်။
လန်ဒန်ကအထင်ကရbarတွေကိုgoogleကတစ်ဆင့်လိုက်ရှာကြည့်မိတော့ အများကြီးထွက်ပေါ်လာ ခဲ့သည်။ ဒီနေရာတွေထဲက
နေရာတစ်ခုမှာတော့ သူရှိလောက်မှာပေါ့
"ဝိုင်လား...ဝီစကီလား... ဘယ်ဟာသောက်ချင်ပါသလဲ မဒမ်.."
လေယာဉ်မယ်တစ်ဦးဟာalcoholတွေ
တင်ထားတဲ့တွန်းစင်တစ်ခုနဲ့အတူ
minjeongအနားရောက်လာပြီး မေးလာ
ခဲ့သည်။
"juiceပဲစီစဉ်ပေးလို့ရမလား... juiceပဲ
သောက်ချင်လို့ပါ"
စီးရမဲ့လေယာဉ်အချိန်ဟာ၁၃နာရီခွဲလောက်
ဖြစ်နေတော့minjeongပါးစပ်ထဲalcohol
အဝင်ခံလို့မဖြစ်ပါဘူး။
alcoholပါးစပ်ထဲဝင်တာနဲ့အလိုလို
မူးပြီးထိုင်းမှိုင်းသွားတက်တာမို့
ခရီးသွားချိန်တိုင်းတော့minjeongရှောင်ဖြစ်သည်။ စိတ်မကြည်မလင်ဖြစ်တာလောက်ဆိုးတဲ့အရာမရှိဘူးလေ
"ဟုတ် ရပါတယ်..။ ခဏလောက်တော့
စောင့်ပါနော် မဒမ့်အတွက်သက်သက်စီစဉ်ပေးပါ့မယ်"
"ကျေးဇူးပါ"
ချိုသာစွာပြုံးပြလိုက်ပြီး ကျေးဇူးတင်ကြောင်းminjeongပြောလိုက်သည်။
ပြီးနောက်laptopကိုပြန်အာရုံလွှဲလိုက်သည်။
သူလုပ်စရာရှိတာဆက်လုပ်ရမည်။
လန်ဒန်မရောက်ခင် wonbinရှိနိုင်လောက်မဲ့
ဖြစ်နိုင်ချေအရှိဆုံးbarတွေကိုစုစည်းပြီး
သူ့ကိုကိုရီးယားကိုပြန်အပါခေါ်သွားနိုင်
ရမည်။
"ဝိုင်လား...ဝီစကီလား မဒမ်.."
မှေးစင်းနေတဲ့မျက်လုံးတွေဟာ ထိုအသံကြောင့်ကျယ်သွားခဲ့သည်။
စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်သွားပေမယ့်
ကိုယ့်အတွက်လာမေးတာဆိုတော့
ဘာမှမဖြစ်သလိုသာပြုံးပြလိုက်၍
"အမ်... ဝီစကီ"
လေယာဉ်ပေါ်မှာဝီစကီသောက်ရတဲ့
အရသာကို karinaဘာနဲ့မှမလဲနိုင်ဘူးလေ... ဒါကြောင့်လေယာဉ်စီးတိုင်းသောက်ဖြစ်အောင်ကိုသောက်တက်သည်။
YOU ARE READING
𝐑𝐞𝐯𝐞𝐧𝐠𝐞
Fanfiction"ကိုယ့်နေရာကိုယ်မသိတဲ့လူတွေကိုအပြစ်ပေးဖို့အတွက်ကခက်ခဲမယ်လို့များထင်နေလား" jiminjeong/eulseo/daerin
