Bliżej

Rozdział 15

Leżałem na łóżku próbując czytać książkę mimo późnej pory, ponieważ nie mogłem zasnąć.

Wcześniej zadzwoniłem do Huntera – niby od niechcenia, a tak naprawdę chciałem zapytać co się u niej dzieje.

Niewiele się dowiedziałem, oprócz tego że Hunt, Ana i Ruby zamierzali w końcu wybrać się na tę wycieczkę. Mieli na nią jechać jakiś czas temu ale nie pozwoliło im na to załamanie pogody.

Skończyłem rozmowę ze swoim przyjacielem i… Cały czas o niej myślałem.

O jej ślicznych, załzawionych oczach w kształcie migdałów i pełnych ustach. O piegach na jej małym nosie i tym jak bardzo lubię gdy ma wysoko upięte włosy.

O tym że płakała, a ja potraktowałem ja podle.

Traktowałem ją protekcjonalnie od samego początku i fakt – najwyraźniej źle ją oceniłem.

Miałem ją za zapatrzoną w siebie leniwą nastolatkę z dobrego domu, a tymczasem… Ona chyba naprawdę miała ciężko, skoro nawet na wakacjach szukała pracy dorywczej, sprzątając i gotując u obcych ludzi…

Owszem była opryskliwa i trochę bezczelna, ale to cholerny dzieciak, a ja nie ułatwiałem sprawy swoimi żenującymi teksami, a jako nastolatek – czyli mniej więcej w jej wieku - miałem depresję, byłem uzależniony od tabletek uspakajających i otarłem się o śmierć, ponad to imprezowałem jak mało kto, więc jestem ostatnią osobą która miałaby prawo ją oceniać, tym bardziej tak niesprawiedliwie i przez pryzmat swoich własnych przeżyć i traum.

Naprawdę chciałem to naprawić.

I nie wiem czy to zbieg okoliczności, czy przeznaczenie ale właśnie wtedy kiedy zacząłem się zastanawiać co mam zrobić aby ją zobaczyć i przeprosić usłyszałem swój telefon.

- Tak? – odebrałem połącznie widząc obcy numer.

 - Vince? – odezwał się dziewczęcy głos więc poczułem przyspieszone bicie serca.

- Tak…

- O rany, całe szczęście że odebrałeś.  Przepraszam za późną porę. To ja, Ana… Słuchaj, mamy problem bo Ruby strasznie źle się poczuła. Gorączkuje i bardzo boli ją brzuch… Martwię się że to coś poważnego, może wyrostek, nie wiem nie znam się na tym…. Możesz przyjechać?

- Jasne… - odpowiedziałem bez zastanowienia. Wstałem z łóżka przeczesałem włosy palcami, zarzuciłem na siebie ciuchy i od razu ruszyłem do wyjścia – Będę za kilkanaście minut.

- Dzięki, to czekamy – rozłączyłem się i już po dwudziestu minutach wszedłem do domu Asha kierując się do jej sypialni.

Kiedy byłem już w jej pokoju zobaczyłem delikatne ciało ubrane  w krótką koszulkę, więc natychmiast przykryłem ją kołdrą, ponieważ drżała z zimna. Leżała w pozycji embrionalnej, a jej twarz sprawiała wrażenie niemal nieprzytomnej,  długie czarne rzęsy leżały na policzkach odznaczając się na jasnej skórze, usta miała lekko rozchylone jakby ledwo oddychała, a kasztanowe włosy rozsypane w nieładzie na białej poduszce.

- Hej… - dotknąłem delikatnie jej ramienia próbując przekręcić ją na plecy, w celu wykonania badania, ale jedynie jęknęła głośno i mocniej podkurczyła nogi – Ruby, muszę cię zbadać. Chcę zobaczyć co się dzieje, aby móc ci pomóc… - odparłem łagodnie z nieco zbyt dużą czułością odgarniając kosmyk jej ciemnoczerwonych włosów, który przykleił się do bordowych, wilgotnych ust.

Boże, ależ ona była piękna.

Naprawdę nie powinienem teraz o tym myśleć ale nie potrafiłem wyprzeć tego z głowy. Nie, kiedy miałem nieograniczoną możliwość wpatrywania się w jej zjawiskowy profil. Jednak musiałem ją przede wszystkim zbadać, ponieważ chciałem jej pomóc, dlatego znowu delikatnie dotknąłem jej ramienia sugerując aby przekręciła się na plecy.