ACININ BEDENİ (DEĞİŞİM) /Gerçek Ailem Kurgusu

༻BÖLÜM 1༺

Satır arası yorumlarınızı ve beğenileriniz eksik etmeyin lüpten 🥺🥺🤧🤧

Yazarken yorgunluğumu onlarla dinlendiriyorum.
...

"Nefesim kadar yakın yıldızlar kadar uzaktaydı sevdiğim..."

Göz hapsine almıştım yüzüne, sesine kalbine hasret kaldığım, sevdiğimin.

Kim ne konuşuyor duymuyordum, gözlerim sadece elindeki kalemi parmakları arasında çevirip önündeki kağıtları inceleyen adamdaydı.

1,5 yıl değiştirmişti onu, çökmüştü bedeni gözündeki ışığı sönmüştü sanki.

Sahi neden sadece o üzülmüştü?

"Alisa güzellim (?)"

Ataka'nın tok sesiyle daldığım eşsiz manzaramdan bakışlarımı çevirip, Atakana baktım.

"Dalmışım noldu (?)"

Konuşmam ile masadaki herkesin bakışları üzerime toplanmıştı. Yüzüm değişmişti ama sesim değil.

"Ravza."

Mirza'nın gözleri parlamış aniden ayağı kalkmıştı.

Gölzeri içindeki parıltı yaşlarla dolmuştu, elleri titriyor yüzüme derince anlamlıca bakıyordu.

Mirza zangır zangır titremeye başlamışken, tüm Cevheroğluları ayaklanmıştı.

"RAVZA (!)"

Mirza gittikçe kötüleşmiş titremesi daha da artmıştı, bu görüntüler karşısında kalbimden bir ince sızı geçiyordu ama soğuk kanlı olmam lazımdı.

Mirza sayıklarcasına konuşup bana yaklaşmaya başladı, kriz geçiriyordu.

Ben tepkisiz dururken, Azat Mirza'nın önüne çıkarak sakinleştirmeye çalıştı.

"Abim sakin, o Ravza değil."

Mirza abisini dinlemeden göz yaşlarıyla dediklerini Red etti.

"Hayır!, hayır hayır o Ravza (!)"

Mirza bana daha da yaklaşmaya başlayınca Atakan kolumdan nazikçe tutup beni ardına aldı.

Mirza çileden çıkmış gibiydi, abileri ve babası onu sakinleştirmeye çalışıyordu.

Ne kadar bu görüntülere üzülsem de yabancı biri gibiydim, kardeşi olarak değil de yoldan geçen biri gibiydim.

Duygularım ölmüş değildi hissizleşmiştim.

Mirza bana yaklaşmasına engel olan aile üyeleriyle, iyice sinirlenmiş etrafına saldırmaya başlamıştı.