Poison#2 | 18 + ( BĘDZIE POPRAWIANE )

Rozdział ósmy- Noc.

Nessa p.o.v.s

Stałam przed drzwiami od szpitala.

Bałam się.

Nie wiem czy jestem gotowa na tą całą prawdę.

Boję się że sobie nie poradzę.

Że nie dam rady.

Ostatni wdech i wchodzę.

Otworzyłam powoli drzwi i wsunęłam się do środka. Pomieszczenie wyglądało jak z jakiegoś horroru.

Wszystko było takie brudne i brzydkie.

Pani za ladą wyglądała na mało miłą. Westchnęłam i ruszyłam w jej kierunku.

- Dobry wieczór - powiedziałam siląc sie na uśmiechać, czego kobieta nie odwzajemniła. Jedynie obrzuciła mnie pogardliwym spojrzeniem.

Tak byłam cała mokra, i wyglądał dosłownie jak mokry szczur, ale co jej do tego?

Wpatrywałam się w kobietę licząc na to że mi odpowie, ale jednak to nigdy nie nadeszło.

- Czego chcesz? - zapytała bardzo nie miło, a ja zmarszczyłam brwi na ton jej głosu.

Byłam miła, więc dlaczego ona nie jest?

Co za suka.

- Gówna psiego, naprawdę tak ciężko odpowiedzieć? Co pani jest tutaj za karę? Sama sobie zapracowałaś na taką pracę, więc głupia ruro nie wyżywaj się na mnie. - powiedziałam, a kobietę zamilkła wpatrując się we mnie nie dowierzając moim słowa.

Może trochę przesadziłam.

Troszeczkę.

Zobaczyłam jakąś listę przed nią i zobaczyłam moje nazwisko. Nie myśląc długo wzięłam kartkę i zaczęłam oglądać.

Nie trwało to jednak długo, bo kobieta wyrwała mi ją.

- Nie wolno ci tego brać- usłyszałam jak cicho dodała. - nie wychowana gówniara.

- A panią w stodole wychowywali że tak wygląda? - powiedziałam i obrzuciłam ją obrzydliwym spojrzeniem. Miała na sobie biały strój pielęgniarki, a jej twarz sama mówiła za siebie. Jeszcze ten obrzydliwy pieprzyk nad ustami. Ble.

Ja nie oceniam ludzi ani nic ja po prostu stwierdzam fakty. A ona nie zasługiwała na mój szacunek.

- Posłuchaj sob...

- Nie to teraz ty będziesz słuchała. Mnie, albo dasz mi tą piepszona kartkę, albo zgłoszę cię kurwa twojemu szefowi, że wyzywasz nie winna dziewczynę. - powiedziałam i posłałam jej miły uśmiech. - jak myślisz komu uwierzy? Tobie? Czy słodkiej dziewczynce? - nie odezwała się. - też tak myślę, a teraz dawaj.

Wyrwałam kobiecie papier z rąk i znalazłam salę w której się znajdowała moja mama.

Ruszyłam w jej kierunku mijając wiele pomieszczeń. Robiło się coraz ciemniej w korytarzu, a ja się bałam.