Ben şaşkınlığımı atamamışken Arel hala dudaklarımdaydı.
Dudaklarımdan ayrıldığında anlamaz gözlerle ona baktım ve "Ne yapıyorsun sen ya"
"Ece bak özür dilerim dedim ya"
"Ne zaman diledin ya ne zaman diledin"
"Ece demediysem şimdi diyorum "
"Hayır Arel affetmiyorum tamam mı git evden"
"YETER ECE BIKTIM SENİN ŞU HAREKETLERİNDEN HİÇBİR SUÇUM YOKKEN ŞU ŞEKİL DAVRANAMAZSIN BENİM ASABIMI BOZMA"
"BAĞIRMA ARTIK BANA"
"BAĞIRTMA O ZAMAN ECE"
Arel birden beklemediğim bir şekilde elini kaldırdığında tek hatırladığım yüzümü siper ettiğim ve Selinin bağırmasıydı.
"ECE"
Kafamı kaldırdığım ve eli hala havada olan Arele baktım ve yanağına çok sert bir tokat indirip merdivende duran Selinin yanına koştum ve sarıldım.
Ne kadar belli etmek istemesem de korkuyor ve titriyordum.
Arel elini kaldırdığı andan itibaren aklıma yetimhanedeki anılar ve babamın bana yaşattıkları aklıma geliyordu.
Selin Enese bağırdı ve beni odaya çıkartmaya başladı.
Ben hüngür ağlarken odadan Enes ve Arelin bağırışmaları doldu kulağıma.
Arel'den
Eceye yanlışlıkla el kaldırmıştım ve bu tamamen benim isteğim dışında gerçekleşmişti.
Anında pişman olmuştum ama son pişmanlık bir fayda etmiyordu bir de o kadar söz vermiştim ona.
Bağırmadım bağırmadım ama şimdi gittim ona el kaldırdım.
Enes yanıma geldi ve bağırmaya başladı normalde bana bağırması akıl dışıydı ama bu sefer haklıydı bir şey diyemiyordum.
"ABİ SEN NASIL EL KALDIRIRSIN İNANAMIYORUM SANA GERÇEKTEN BU SEN DEĞİLSİN"
"BAĞIRMA BANA ENES"
"HAKEDİYORSUN ABİ"
"SUS ENES HAKSIZ OLDUĞUMU BİLİYORUM O YÜZDEN DAHA FAZLA KONUŞMA"
"Sen bilirsin abi ama bence bir süre konuşma kız senden şuan korkuyor haberin olsun"
"Enes git"
"Abi kızın eli titriyordu şuradan giderken farkında mısın sinirleneceksen bana değil kendine sinirlen"
Enes ne kadar haklı olsa da haklılığını kabullenemiyordum gerçekten doğru söylüyordu Ecenin salondan çıkarken elleri ve ayakları titriyordu.
Enese cevap vermedim ve evden kapıyı sert bir şekilde kapatıp çıktım.
Böyle bir şey yapmaya nasıl cüret ederdim hala bilmiyorum.
Ben o kızın normalde saçının teline kıyamıyordum, bakmaya doyamıyordum şimdi ise yaptığım şeylere bak gel de çıldırma.
Dışarıda kendi kendimle kavga ediyordum resmen görenler bir kez daha arkasını dönüp bakıyordu.
Ece'den
Selinle odaya çıkmıştım ağlıyordum ama tamamen kötü anılarım yüzümden ağlıyordum bu benim kaderim miydi?
Kadersizliğim ya da...
Benim hayatım küçük yaşta annemin beni terk etmesiyle başladı daha sonra babamın bana uyguladığı şiddetler, yetimhanede aç kaldığım günler geliyordu aklıma.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Tehlikenin Adı
Teen Fiction"Sizden korkmalı mıyım Bay Tehlike"diye sormuştum karşımdaki adama "Korkmalısınız küçük hanım bu hayatta en çok benden korkmalısın" "Eğer duymak istiyorsanız söyleyim sizden korkmuyorum" dedim hiddetli bir şekilde Ertesi gün başıma gelenleri bilsem...
