Marriage #2: My Bodyguard [Ongoing]

MB 3

“You will not leave!" he said frustratedly as he sighed harshly. Hinarangan niya ang pintuan ng bahay ko at naiiling na tumingin sa akin. “Galing ka lang sa bar noong isang araw tapos ngayon pupunta ka na naman sa nightclub."

My jaw clenched as I looked at him sharply. He was blocking my way for a minute now. Hinila ko siya sa damit at sinubukang alisin siya sa daraanan ko. Kanina pa kami nagbabangayan ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin kami natatapos.

“Get out of my way, moron!" I shouted when I could not succeed in pulling him away. “You have no right to stop me from doing the things I want to do!"

He laughed sarcastically and after that, he looked away. Kitang kita ko ang pagtusok ng dila niya sa kaniyang pisngi ng mag-iwas siya ng tingin at umigting pa ang panga.

Pagkatapos ay bigla ulit siyang tumingin sa akin nang matalim at seryoso. The sarcastic smile on his lips disappeared and his face turned very serious.

“I have the rights because that's what your dad ordered." His masculine voice answered confidently as if he really had the right to interfere in my life.

Napasinghap ako dahil sa narinig.

“Oh, fuck you! Go to hell both of you!" I yelled out once again. Halos maputol na ang ugat sa aking leeg dahil sa sobrang pagsigaw.

I can feel my face turn red from anger. Galit na galit akong nakatingin sa kanya at sigurado akong kanina pa siya nakatumba kung nakamamatay ang tingin.

I hate both of them. I don't need either of them.

I learned to live by myself.

Not one of them I felt was there for me. Kaya ngayong ganitong edad na ako ay mas lalong hindi ko sila kailangan. Matanda na ako kaya hindi ko na kailangang bantayan.

I don't understand my father. Bakit ngayon niya lang naisipan ’to? Noon, kailangan na kailangan ko ng magbabantay at magpoprotekta sa akin ngunit kahit siya ay wala sa tabi ko.

“Stop being a brat, Shiera!" mariing sabi niya. “Wala ka bang pakealam sa sarili mo? Don't you realize that your father just wants you to be safe but you talk so badly like that."

Fuck that safety!

“You know nothing!"

Kung gusto niya akong maging ligtas, sana dati niya pa ’to naisipan. Noong bata pa ako at hindi pa marunong lumaban. But now I can stand on my own that's why I don't need them anymore.

“I don't care If I know nothing," he hissed. Hinimas niya ang kanyang panga. “You're not leaving now!"

I gritted my teeth. Muli ko siyang sinugod para subukang paalisin sa pagkakaharang niya sa pinto. Hinampas hampas ko siya sa dibdib at halos masira na ang damit niya kahihila ko.

“I hate you! I hate you! I don't need you!" galit na galit na sabi ko habang hinahampas siya. I feel like I'm about to cry because of frustration. “Fuck you! Magsama kayo ng walang kuwentang tatay ko. Wala kayong kuwenta!"

Natigilan ako sa paghampas sa kaniya nang hawakan niya ang dalawang kamay ko. Nagpumiglas ako pero dahil mas malaki siya sa akin ay wala akong laban.

“Your mouth... sumusobra na ’yan!" there was a warning in his voice.

His penetrating gaze locked onto mine as he firmly clasped both of my hands on his own. The deep, darkness of his eyes bore into me, conveying a sense of utmost seriousness and intensity.

Halatang hindi niya gusto ang nagiging tabas ng dila ko, pero hindi ako nagpatalo.

“Tang ina mo!" sabi ko para mas inisin siya. “Doon ka sa tatay ko at huwag sa akin. Huwag ako ang guluhin mo, hayop ka!" Galit at inis ang tanging nararamdaman ko ngayon habang nakikipag sabayan ako ng tingin sa kaniya.