Marriage #2: My Bodyguard [Ongoing]

MB 9

“Let’s go home, brat."

I groaned.

“Don’t call me brat because I'm not spoiled and I'm not a child anymore," giit ko at masama siyang tinignan kahit na pumipikit-pikit na ang mga mata ko. “I don't have parents so how can I be spoiled?" bulong na tanong ko at ngumuso.

"Yeah! But you act annoying, rude, and impolite, like a spoiled brat child," sabi niya at tumayo na sa kinauupuan niya habang buhat pa rin ako.

Mahina ko siyang hinampas sa dibdib nang dumilat ako. “Don't get in that car," I pointed to his car. “It's spinning, we'll die if we ride it."

Tumingin ako sa paligid, umiikot talaga ang lahat ng tignan ko. Sobrang sumasakit na ang ulo ko dahil sa hilong nararamdaman.

I heard him laugh.

“Just close your eyes, Era," aniya. “Hindi ko alam kung magagalit ako sa’yo o ano." He whispered as he walked, but I still heard it.

Ngumuso ako. “Don’t be mad, I'm not doing anything wrong to you," maliit ang aking boses dahil pakiramdam ko ay maduduwal ako kapag nagsalita ako ng malakas.

I closed my eyes tightly when I felt him slowly placing me inside the car. Ramdam ko ang marahang paglapag niya sa akin sa upuan ng kotse pati na rin ang pagsusuot niya sa akin ng seatbelt.

“The whole world spins too fast, moron," I added like a drunken, crazy woman. “How did that happen? Are we in another world?"

He sighed heavily.

“Sleep..." he said softly as he caressed my cheek again. Kahit nakapikit ako ay alam kong nakatingin siya sa mukha ko. “Bubuhatin na lang ulit kita mamaya kapag nakauwi na tayo."

Tinaas ko lang ang kilay ko bilang sagot dahil nakaramdam na ako ng matinding antok matapos kong sumandal sa sandalan ng upuan. He didn't speak again, and all I could hear was the sound of the car door closing.

Natulog ako tulad ng sinabi niya. Hindi ko na nga namalayan ang pag-andar ng sasakyan hanggang sa makauwi na kami sa bahay.

Kinabukasan nang magising ako ay napangiwi ako dahil sa sobrang sakit ng ulo ko. Agad naman akong bumangon sa higaan para maghilamos ng mahimasmasan ako.

Nakahawak ako sa ulo ko ng maglakad ako papasok sa banyo dahil masakit talaga ito at kumikirot. Nasobrahan na naman yata ako sa pag-inom ng alak kagabi.

I couldn't recall what happened last night; the more I tried, the more my head hurts. Bumuntong hininga ako at hindi na inalala pa ang nangyari kagabi dahil mas sumasakit lang ang ulo ko.

Basta ang tanging naalala ko lang ay ’yong pauwi na kami ng lalaking ’yon at wala ng iba.

When I entered the bathroom, I immediately went in front of the mirror. Sobrang nanlaki naman ang mga mata ko matapos kong makita ko ang itsura ko. Namumula at halatang halata ang pamamaga ng mga mata ko. Medyo namumula rin ang pisngi at ilong ko.

Napasinghap ako kasabay ng mabilis na paglalakad ko palabas sa banyo at sa kuwarto.

“Moron! What did you do to me?" my voice echoed throughout the house. “Why are my eyes swollen?" Nanlilisik ang mga matang dinuro ko siya ng makita ko siyang lumabas sa kusina. I quickly walked to be in front of him.

His brows furrowed. “Why are you shouting?" masungit na tanong niya. “Masiyado pang maaga para sa bardagulan, brat."

I gasped. “Don't be feeling innocent! Why are my eyes swollen? Anong ginawa mo sa akin kagabi?" mapang-akusang tanong ko.

His lips curled up. “And you're going to blame me now after you got too drunk last night?" he chuckled as he touched his jaw. “Kasalanan mo iyan, lasinggera! I didn't do anything to you last night."