THE RUTHLESS BILLIONAIRE BABYSITS ME (R18+)

Chapter Forty-Four

CHAPTER FORTY-FOUR

JAZZLENE

NANG imulat ko ang mga mata ko, wala na si Adam sa tabi ko. Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakaidlip, pero ang alam ko ay magkatabi kami kanina dahil matapos ang nangyari sa amin ay hindi muna ako bumangon sa kama niya. Pareho kaming nanatiling nakahiga, magkatabi habang magkayakap. Sinabihan niya ako na umidlip at maya-maya na lamang daw niya ako ihahatid sa bahay. Pabor din ako roon kaya naman sinunod ko siya.

Nasaan siya?

I sat up, feeling the lingering warmth of where Adam had been lying next to me. I glanced around the room, my eyes lingering on the door. Maybe he was just outside, doing something important.

I threw off the covers and got out of bed, feeling the coolness of the floor beneath my feet. I quickly grabbed the robe hanging on the chair and slipped it on. Taking a deep breath, I walked to the door and slowly opened it, peeking into the hallway.

"Adam?" mahina kong tawag sa kaniya. But there was no response.

I stepped into the hallway and made my way toward the living room. Doon ko siya inabutan sa couch niya. Nakabihis na siya, habang nakaupo sa couch at binubuklat ang makapal na mga papeles, na kung hindi ako magkakamali ay 'yong kontrata namin. Pinagmamasdan niya 'yon, habang tila malalim ang iniisip, at wala akong ideya kung ano. Hindi ko siya kayang basahin.

I glanced at my watch to check the time. 1:33 AM. I called him again, softly, not wanting to startle him. "Adam?"

Ibinaling niya sa akin ang tingin at mukhang ngayon niya lamang na-realize na narito ako, nakatanaw sa kaniya. Imbes na magsalita, sumenyas siya sa couch na nasa tapat niya para doon ako paupuin. Sumunod ako nang walang alinlangan.

Noong nakaupo na ako, ipinatong niya sa center table na nakapagitan sa amin ang makapal naming kontrata, 'tsaka siya tumayo sa kinauupuan niya. Sinundan ko siya ng tingin papunta sa kitchen, binitbit niya pabalik sa akin ang metal trash bin niya na walang laman. Inilapag niya 'yon malapit sa center table at muli siyang umupo. Then, may kinuha siya sa bulsa niya. Lighter.

I watched him in confusion, my eyes slightly widening when he picked up our contract. He left the last page, the one with my signature, on the table and threw everything else into the trash bin.

"Adam . . ." I said, my voice full of confusion.

No response from him. Instead, kinuha niya ang isang page na naiwan sa center table at natulala ako nang sindihan niya rin 'yon gamit ang lighter na hawak niya. Nang magsimula nang umapoy ang papel, 'tsaka niya 'yon shinoot sa metal trash bin, dahilan para masunog din ang mga naunang papel na itinapon niya roon.

He finally looked at me, his expression resolute. "I'm getting rid of this contract," he said firmly. "We don't need it anymore. I don't need it anymore."

Ano'ng ibig niyang sabihin na hindi na niya 'yon kailangan?

"Listen, Jazz. I've been thinking a lot lately," he began, my mind racing with possibilities. His eyes locked onto mine. "About us, about our arrangement."

A chill ran down my spine. "Ano 'yon?" Sinikap kong huwag ipahalata sa kaniya na kinakabahan ako sa kung anuman ang sasabihin niya.

He took a deep breath. "I don't want you to be my s*x slave anymore."

His words hit me like a punch to the gut. I felt the air leave my lungs, and for a moment, I couldn't breathe. I struggled to keep my composure, to not let the hurt show on my face. At hindi ko alam kung bakit—kung bakit masakit sa akin ang narinig ko, gayong ito naman ang gusto ko. Bago pa ako sumama sa kaniya kanina ay laman na ng isip ko na kausapin siya tungkol dito dahil ayoko na rin naman. Pero bakit... bakit ganito 'yong pakiramdam ko ngayon?