THE TATTOO ON HIS CHEST

THIRTY-TWO

(THIS IS UNEDITED PLEASE EXPECT WRONG GRAMMARS AND ERRORS!)

‘THE child is mine.’

Ngayon ay malinaw na sa akin kung bakit ginagawa ito lahat sa akin ni Raux.

Nanggaling na sa kaniyang bibig na ang habol lang niya sa akin ay ang anak niya.

He's just only doing his responsibility to me.

Bakit pa ba kasi ako umasa na baka may iba pang dahilan maliban lang dito sa bata na nasa tiyan ko?

It's my fault for assuming such a dumb thing.

Well, at least I know now, it's clear to me and I should set a boundary between me and him. Na dapat ay noon ko pa ginawa.

“Kanina ka pa tahimik?” si Raux sa akin. “Is there anything else bugging inside your mind?”

“Huh? No, iniisip ko lang yung mga schoolworks, nothing else,” I said casually.

Nang dumating na kami sa lugar ay dumukwang ito sa'kin upang sana'y tulungan akong kalasin ang seatbelt ko sa katawan.

But I stop him.

“I can do it myself, thanks,” I said as I unbuckled the seatbelt and went out from the car.

Sumunod naman ito sa akin.

Yumakap ako sa sarili nang maramdaman ko ang banayad na pagdampi nang hangin sa aking balat habang pinagmamasdan ko ang kagandahan ng lugar.

Si Raux naman ay hinanda ang picnic blanket sa ilalim ng puno.

“You beought a picnic basket?” I asked when my eyes caught the basket beside him.

He glances at me. “Yeah, we're gonna have lunch here.”

Umupo siya saka marahang tinampal ang tabi niya. “Sit here.”

Sumunod ako ng upo ngunit hindi sa tabi niya, lumayo ako ng kunti.

Pumagitna sa aming dalawa ang dala nitong picnic basket.

Tumikhim ako saka isinuyod ang tingin ang kahabaan ng coast.

Ramdam ko ang mariing pagtitig ni Raux sa akin.

Binalewala ko lang iyon saka nagkunwaring abala sa kakatingin sa buong lugar.

“You hungry?” tanong niya.

Umiling ako sa kaniya pero ang tingin ko ay nasa malawak na karagatan.

“It's almost one pm Riara, you have to eat,” he said.

Tumango ako. “Okay.”

Matagal na sandali ko pang naramdaman ang pagtitig nito sa akin bago ko siya narinig na nagsalita.

“Why do I have this feeling that we have a problem again Riara?”

“Hmmm?” Patay malisya ko siyang nilingon.

His eyes became smaller at me. “Do we have a problem here?”

Bibigyan ko lang siya ng nagtatakang tingin.

“Wala naman akong problema Raux.”

I heard he click his tongue and after that he licked his lower lip.

“Alam kong may problema tayo Riara.”

Iniwas ko ang tingin sa kaniya. “Guni-guni mo lang siguro iyan.”

“See, I know that look on your face, I know we have a problem,” he said.

Sinilip ko ang dala niyang basket. Kahit hindi ako nagugutom ay pinilit ko nalang ang sarili na kumain ng dala niyang sandwich.