mesela yani. |arfer

1.3

[03.20]

ferdi:
nerdesin

abin ulasamiyo sana

yine kavga mı ettiniz

[3.24]

ferdi:
arda

ferdi:
seni sokaklarda aramamizi istemiyorsan ac şu telefonu

[3.30]
arda:
arayıp durma

iyiyim ben

ferdi:
noldu

arda;
senaryon gerçek oldu ferdi.

ferdi:
cok geç saat

nerdesin

konum at

cabuk

arda:
hayir

ferdi:
arda.

arda:
bu saatte cikmana gwrek yok

kenanla semih gelir

ferdi:
onlar gelene kadar gelirim ben de o zaman

görüldü [3.35]

ferdi:
arda altay didik didik her yerde seni arıyo

bana haber ver ki ondan uzak tutabileyim seni

bu gecelik

arda:
fener sahildeyim

sen değilsin artik|

ikimiz de değiliz|

kusura bakmayın burayı arda değil ben ağlayarak yaziyorum|

ferdi:
kaybolma

******

Arda gözyaşları sessizce akarken hiçbir şey düşünmemeyi tercih etti. Üşümesini göz ardı etti, ağlamasına sebep olan her şeyi silmişti sanki zihninden. Şu an ilgisini çeken tek şey dolunayın yansıdığı denizdi. O yüzden adım seslerinin farkına varmadı.

Yaklaşan kişinin kim olduğunu biliyordu zaten. Ferdi yanına oturduğunda ona dönmedi.  "Şimdi abime iyi olduğumu yazıp beni rahat bırakabilir misin?"

Arda hala başını Ferdi'ye çevirmediği için kumral çocuğun kıpkırmızı ve yaşlarla kaplı suratını görememişti. "İyi olduğunu düşünmüyorum. Altay çok kötüydü. Seslerinizi ben bile duydum karşıdan."

Altay'la büyük bir kavga etmişlerdi. Zaten sinyalini hep veriyordu önceki ufak kavgaları. Bunun olacağı belliydi. Ama fitili ateşleyen şeyin azıcık içmesi ve can'lardan geç dönmüş olması olacağını düşünememişti Arda.

"Umrumda değil. Kim duyarsa duysun."

Arda çok sert tepki veriyordu Ferdi'ye belki ama abisinin yarattığı o enkaza 'git bi bak bakalım ne durumda' diye gönderdiği kişiydi o. O yüzden şu an onu anlamayacak biri olduğunu düşünüyordu.

"Niye kırıldın?" Diye sordu Ferdi. Sesindeki ufak endişe Arda'yı şaşırtıyordu. Sadece Altay gelemediği icin görevini yapmaya gelen biri değil miydi o?

"Lütfen. Sadece sessizliğe ihtiyacım var." Her şey çok yoğun gelmeye başladığı için baş ağrısının şiddeti de artmıştı. Ellerini gözlerine kapayıp bankın ucuna yerleşti tamamen. Kafasındaki sesler susmuyordu.

Bu atakları kendi başına yatıştırmaya çok alışmıştı. Yanında birinin varlığı garip ve fazla geliyordu. Bu yüzden çocuklara haber vermemişti bile. Bazen ne kadar yakının olursa olsun..söylenmiyordu işte.