කොහොමහරි පැය භාගයකට පස්සෙ යන්තම් ඉස්කෝලේ ලඟින් බැහැගත්‍තා.
"අම්මෝ යකෝ මං නම් ඔය හුචක්කුවේ එන්නෙ නෑ ආපහු"
"අනේ නිකං ඉඳහන් බන් තෝ හැමදාම ඕකම කියනවනේ"
මොනා නැතත් පහනා ඒ කියපු කතාව නම් සහතික ඇත්ත මොකද සෙහස් කොච්චර ආපහු ඔය බස් එකේ එන්නේ නෑ කියලා කන් කෙඳිරි ගෑවත් ඊලග උදෙත් එන්නෙම ඔය බස් එකේ තමා.
"මේ තොපි දෙන්නා එන්නෙ නැද්ද යකෝ දැනටමත් පරක්කු වෙලා තියෙන්නෙ..."
"හරි හරි යමන් යමන්... මේහ් ඒක නෙවෙයි බන් කවුද මේ සැරේ හෙඩ් බෝඩ් එකේ ඉන්නෙ"
සිරාවටම පහනා ඒක අහද්දි තමා අපි දෙන්නටත් ඒක මීටර් උනේ.
"මං හිතන්නෙ බන් ආරද්‍ය අයියලගෙ සෙට් එක වෙන්න ඕන"
හෑ යකෝව් !!! කවුද බොලේ අපෙ ඉස්කෝලේ මං නොදන්න ආරද්‍ය අයියා.
" මේහ් ඕයි කවුද බන් ඔය කියන ආරද්‍ය අයියා"
ඒ ඒ මේ මොකද මේ... මං එහෙම ඇහුවා විතරයි මුන් දෙන්න මොකද එකපාරටම නිකං යකෙක් දැකලා වගේ මං දිහා බලන් ඉන්නෙ. ඇයි යකෝ මං වැරදි දෙයක් ද ඇහුවෙ.
"මොකද බන්"
"මේ ඕයි තෝ සිරාවටම ද ඒක ඇහුවෙ"
"මොකක්ද බන්"
"නෑ මේ උඹ සිරාවටමද කිව්වෙ ආරද්‍ය අයියව දන්නෙ නෑ කියලා"
"ඔව් යකෝ ඔව් සිරාවටම තමා කිව්වෙ...නම කිව්ව ගමන් අදුරගන්න ඌ ජෝතිපාල ගෙ නෑයෙක්ද බන්."
"අනේ පහනෝ මෙන්න මුට එකක් ගහපන් බන්... ඇයි යකෝ දැන් එතකොට උඹ කියන්නෙ අපේ ඉස්කෝලේ සයන්ස් සොසයිටි එකේ ප්‍රසිඩන්ට් ආරද්‍ය අයියව උඹ දන්නෙ නෑ කියලද..."
පොඩ්ඩක් ඉඳාම්... මෙච්චර වෙලා මූ කියෙව්වේ නුදේන් අයියා ගැනද, එතකොට ඌද මේ පාර හෙඩා. සිරාවටම ඌ නම් හෙඩා, යෙවිංසයෝ අද නම් ඉදලා ඉවරයි පුතෝ උඹ.
ඇත්තටම කිව්වොත් නුදේන් අයියා කියන්නෙ අපේ සයන්ස් සොසයිටි එකේ ප්‍රසිඩන්ට්. ඒ වගේම ටිකක් තද ගති තියන කැරැක්ටර් එකක්... හැබැයි මොනා උනත් මෑන් පට්ටම හැන්ඩ්සම් පොරක්. නුදේන් අයියා ගැන මනෝ ලෝකෙක හිටපු මාව ගැස්සිලා ගියේ පිට හරහා වැදුණු පාරකට.
චටාස් !!!
"මොන හුත්-... මොකද යකෝ තොට වෙලා තියෙන්නෙ"
"මොන ලෝකෙද බන් ඉන්නෙ, මං දැන් කොයිවෙලේ ඉඳන් ද උඹට කතාකරන්නෙ"
"හරි ඕයි... ඇයි කියපන්කො දැන් ගැහුවේ"
"නෑ උඹ කියපන්කො මෙච්චර වෙලා කල්පනා ලොව මල්වනේ වගේ හිත හිත හිටියේ මොනාද කියලා"
"එහෙම මුකුත් නෑ බන්... මේ ඒක නෙවෙයි සෙහස් උඹ මෙච්චර වෙලා නුදේන් අයියා ගැනද යකෝ කියෙව්වේ. ඒත් මං එහෙම නමක් කලින් දැනන් හිටියෙ නෑ නේ"
"අනේ මීහරකෝ තෝ මෙච්චර කල් මේ ඉස්කෝලේ නෙවෙයි ද බන් හිටියේ"
" හරි හරි පගෝ කෑගන්න එපා."
ඇයි වදේ දන්නැති නිසානෙ ඇහුවෙ මගුල. ඕකට ඔච්චර කියවන්න ඕනයෑ. අපි දෙන්නා මෙහෙ මරාගන්න අස්සේ පහනත් අරහෙ කෑ ගහනවා.
"මේ ඕයි තොපි දෙන්නට අද ඉස්කෝලේ ඇතුලට යන්න ආසාවක් නැද්ද."
"හරි හරි බන් මේ එනවා"
"දැන් ඉතින් ගේට්ටුවෙන් යන්න බෑනෙ ඕයි ඉස්කෝලේ ඇතුලට, වරෙන් තාප්පෙන්වත් පනිමු."
එහෙම කියලා මං මුන් දෙන්නවත් ඇදගෙන ගියා තාප්පෙ ලඟට. දැන් ඉතින් තාප්ප දිගේ බඩගාපන්කො. කොහොමත් පරක්කු වෙලා එන ගොඩක් එවුන් මේක දිගේ තමා ඉස්කෝලේට පනින්නෙ. තාප්පයක් කිව්වට මේක ඒ හැටි උස තාප්පයකුත් නෙවෙයි.
"අඩෝ අපිව අහුවෙයිද බන්"
ඔය ඉතින් බෑනෙ මුන් එක්ක කරන්න මේක.
"අනේ යකෝ මේ කටවහගෙන වරෙන් යන්න. තෝ නිසා තමා අපිට මේ තාප්ප දිගේ බඩගාන්න වෙන්නෙ."
මං එහෙම කිව්වම මූ ඉන්නව නිකං හීමිජ්ජා වගේ... ඉතින් ඇත්තනේ මං කිව්වෙ මූ නිසානෙ අපි මෙච්චර කට්ටක් කන්නෙ. කලින් ආවනම් යසට ගේට්ටුවෙන් යනවනෙ.
කොහොමහරි අරුන් දෙන්නා නම් තාප්පෙන් එහා පැත්තට පැනගත්තා. මාත් බෑග් එකත් එහා පැත්තට විසික් කරලා, කකුලක් තියලා මාත් එහා පැත්තට පැන්නා. පොඩ්ඩක් ඉඳහන් !! මොකද මුන් දෙන්නගෙ සද්දයක්වත් නැත්තෙ. බෑග් එකත් අහුලගෙන මං අනිත් පැත්තට හැරෙද්දිම,
හායි කොහොමද ළමයි,
වෝට් එකක්, කමෙන්ට් එකක් දාගෙන යන්න...
කතාව ගැනත් මොනාහරි කියන් යන්න අනේ අඩුපාඩු ගොඩක් ඇති ළමයි මේක මගේ පලවෙනි කතාවනේ.
ආයෙ හම්බෙමු...
බායි
මං RUHI 🌻
