පැයක් විතර වොශෲම් එක අස්සට වෙලා වොශ් එකකුත් දාගෙන ඇවිත් අයියට කෝල් එකක් ගත්තා. ෆෝන් එකේ රිංග්ස් ගියත් එයා නෙවෙයි මගේ කෝල් එක ආන්සර් කරේ. මං දන්නවා මං කරේ වැරැද්දක් කියලා... මං දන්නවා අයියෙ ඔයා මට ගොඩක් ආදරෙයි කියලා ඉතින් දෙයියනේ මාත් ඔයාට ආදරේ නිසානෙ මේක නොකියා හිටියේ... මං කැමති නෑ ඔයා නිකං කොහෙවත් ඉන්න එවුන් එක්ක රණ්ඩුවලට පැටලෙනවට..
මං තව කෝල්ස් දෙක තුනක්ම ගත්තත් එයා නෙවෙයි ඒ එක කෝල් එකකටවත් ආන්සර් කරේ...
මං එහෙමම ඩෙනිමකට ටීශර්ට් එකකුත් ඇදගෙන ෆෝන් එකත් සාක්කුවට දාගෙන බෑග් එකත් අරන් පහලට ආවා. මං පහලට එනකොට ආරද් අයියා එලියට වෙලා කාත් එක්ක හරි කෝල් එකක. මං එනවා දැකලා කෝල් එකේ හිටපු එක්කෙනාටත් මොනාදෝ කියලා කෝල් එක කට් කරලා මගේ පැත්ත හැරුණා.
"මේ මල්ලි !... පොඩී කතා කරේ.. ලෑස්ති වෙලා ඉවර නම් පාරට එන්න කිව්වා.."
ඒ කියන්නෙ අයියද කෝල් එකේ ඉඳලා තියෙන්නෙ !?... මෙයාට මං කෝල් කරාම තමා ෆෝන් එක උස්සන්න බැරි... මෝඩයා !... හරි ඉතින් මගෙ අතින් වැරැද්දක් වුනා තමා ඒ කියලා ඉතින් ඔහොම ඉන්න ඕනයෑ...
"හරි අයියේ... මං යන්නම් බායි !..."
"බායි.. බායි පරිස්සමට පලයන්..."
මං ආරද් අයියටත් යනවා කියාගෙන ගේට් එකත් ඇරගෙන එලියට ආවා. එයා ඉන්නවා අත් දෙකත් බැඳන් වාහනේට හේත්තුවකුත් දාගෙන, මං එනවා දැකලා වචනයක් වත් කියන්නෙ නැතුව එයා ගිහින් වාහනේට නැග්ගා. මාත් මුකුත් නොකියා ගිහින් පැසෙන්ජර් සීට් එකෙන් වාඩිවෙලා බෙල්ට් එකත් දාගෙන අයියා දිහා බැලුවම මෙච්චර වෙලා මං දිහා බලන් ඉඳපු එයා මං බලනවත් එක්කම ඉස්සරහ බලාගෙන වාහනේ ස්ටාර්ට් කරලා යන්න ගත්තා.
විනාඩි පහලවකට විතර පස්සෙ අයියා වාහනේ පාරෙ අයිනකට කරලා නවත්තලා මුකුත් නොකියා වාහනෙන් බැහැලා කොහේදෝ ගියා. මේ වෙනකන් වත් එයා නෙවෙයි මාත් එක්ක වචනයක් කතා කරේ. තව කොච්චර වෙලා ඔහොම මාත් එක්ක කතා නොකර ඉන්නවද අයියේ...
මොනාදෝ කෑම බෑග් වගයක් අරන් වාහනේට ආපු එයා ඒ ටික මගේ ඔඩොක්කුවෙන් තියලා ආපහු වාහනේ ස්ටාට් කරන් යන්න ගත්තා.
