Nilas's pov,
එදා සිද්ධියෙන් දවස් තුනකට විතර පස්සෙ මට සිහිය ඇවිත් තියෙන්නෙ ඊයේ... මං දන්නෑ මට මොනවද වුනේ කියලවත්. ඊයේ සිහිය එන වෙලේ මං ළඟ මගෙ අම්මයි තාත්තයි අක්කයි තුන්දෙනාම හිටියත් එයා පේන්න හිටියේ නෑ. එයාට මුකුත් කරදරයක් වෙලා නැතුව ඇති නේද ?... මට එකපාරටම බය හිතුනෙ එදා සිද්ධිය මතක් වෙලා. ටිකක් හරි මට සැනසීමක් දැනුනෙ ඊයේ රෑම අම්මා එයාට කෝල් එකක් අරන් දුන්න නිසා.
දැන් මං මේ උදේ වුන වෙලේ ඉඳන් බලන් ඉන්නෙ එයා එනකන්. කිව්වෙ නම් කොහොමද හෙට උදේම මං එනවා යැයි යැයි ගෑවා ඒත් දැන් අටටත් ළගයි... තාම එයා ආවේ නෑ. මං ඔහේ රූම් එකේ දාලා තිබුන ටීවි එක දිහා බලන් හිටියේ වෙන කරන්න වැඩක් නැති හින්දා. ඇයි ඉතින් ඩොක්ටර් අන්කල් කිව්වනෙ තනියම ඇඳෙන් බහින්න එපා ඇවිදින්න එපා කියලා. එක අතකට මෙහෙම ඉන්න එකත් මහ එපා වෙනවා අප්පා.
ඔන්න කියනකොටම රූම් එකේ දොර ඇරුනෙ මගේ ඇසුත් ඒ පැත්තට යද්දි. හැබැයි ඇවිල්ලා හිටියෙ නම් එයා නෙවෙයි. සයාශ් අයියටි අදීශ අයියයි එක්ක සෙහසුයි පහනුයි තමා ඇවිත් හිටියේ.
"යෙවිංසයා !!..."
"බබා !... ඔය ළමයගෙ තුවාල පෑරෙයි... දඟලන්නෙ නැතුව ඉන්නවා.."
මාව දැකපු ගමන් සෙහස් මාව බදාගන්න හැදුවත් අදීශ අයියා ඌව එහාට ඇදලා ගත්තෙ මගේ තුවාලෙ පෑරෙයි කියලා.
"සොරි සොරි බන් අමතක වුනා.. උඹට අවුලක් නෑනෙ..."
"නෑ නෑ..."
"මල්ලි !.. කෝ ආන්ටියි අන්කලුයි..."
"තාත්තා නම් අක්කව කැම්පස් දාන්න ගියා අදීශ අයියේ... අම්මා නම් ඩොක්ටර් ව හම්බෙලා එන්නම් කියලා ගියා..."
මං එහෙම කියලා බැලුවේ දොර දිහා.. ඔක්කොම ඇවිත්.. ඒත් කෝ එයා !! ඇයි එයා මාව බලන්න එන්නෙ නැත්තේ ?..
"මොනාද බන් මල්ලි උඹ බෙල්ල හරව හරව හොයන්නෙ ?.."
අනේ බන් අයියේ මං හොයන්නෙ මගෙ මනුස්සයව අප්පා. මේ සයාශ් අයියත් මොනා අහනවද මන්දා.
"මේ අදීශ අයියේ..."
"ඕ.."
"මේ... මේ... නුදේන් අයියා ආවෙ නැද්ද ? "
