"අයියේ ඔය ෆෝන් එක ආන්සර් කරනවකෝ..."
…………
අයියෝ විසාල කරදරයක් වුනානෙ අප්පා මේක. මං කාමරේ ඉඳලා ඉඳලා වොශ් එකක් දාගන්න බාතෲම් එක අස්සට ආවා විතරයි දැන් විනාඩි දහයක් තිස්සෙ ඉඳන් මගේ ෆෝන් එක රිං වෙනවා. ඒ අස්සෙ තාමත් අර මනුස්සයා නිදි වෙන්නැති ගෙම්බා පොලොවෙ ගහලා වගේ. පුදූ.......ම නින්දක් නෙ තියෙන්නෙ මුට. මං බාත්රූම් එක අස්සෙ ඉඳන් කෝල් එක ආන්සර් කරන්න කියලා කෑගහුවත් මිනිහා නෙවෙ හුම් වත් කිව්වෙ. ඉක්මනට වොශ් එකකුත් දාගෙන මං බාතෲම් එකෙන් එලියට ගියේ මේ මනුස්සයාගෙ සද්දයක්වත් නැත්තෙ ඇයී කියලා බලන්න. මං යනකොටත් අයියා කාමරෙ හිටියේ නෑ හැබැයි බැල්කනි එකෙන් කාත් එක්ක හරි කතා කරන කටහඬක් ඇහුනා. කවුද දන්නෑ කතා කරන්නෙ... ආපහු අර උඩැක්කිය ද දන්නෙ නෑ... ඒකි වුනොත් තමා මේ ගල්බමුණත් මගෙන් අහගන්නෙ හොඳවැයින්... ම්හ්ක්.
කොහොම හරි ඒත් එක්කම වගේ කෝල් එක ඉවර වෙලා අයියා කාමරේට ආවා.
"චූටි !.."
"ඇයි මොකද ?..."
"ඒ...මොකො මේ.."
"ඉවරද මල් කඩලා ?.."
"මල් !... මං කාත් එක්කද මල් කැඩුවේ ?.."
"ඇයි දැන් මං එද්දි කෝල් එකක හිටියේ.."
"අම්මා බන් කතා කරේ..."
සැක් යකෝ !.. ලැජ්ජාව බාල්දියෙන් එකයි. අම්මත් එක්කද මෙච්චර වෙලා කතා කර කර ඉඳලා තියෙන්නෙ ?... ඉතින් කලින් කියන්න තිබ්බනේ.
"අහ්...හරි හරි.. ඔයා ගිහින් වොශ් එකක් දාගෙන එන්නකො. මං පහලට යන්නම්..."
"හ්ම්ම්..."
අයියා වොශ් එකක් දාගන්න ගියාට පස්සෙ මං පහලට ආවා. මං එද්දිත් ආරද් අයියා සෝෆා එකේ ඉඳගෙන ෆෝන් එකට කොට කොට ඉන්නවා. මාත් ගිහින් එයාට එහාපැත්තෙන් වාඩිවුනා.
"ගුඩ් මෝනින් චූටියෝ..."
"ගුඩ් මෝනින් අයියේ..."
"ඒක නෙවෙයි කෝ අපෙ එකා..."
"ආ... එයා වොශ් එකක් දාගන්න ගියා..."
