"Bu araba... şu araç yani, senin mi?" diye sordu şaşkınlıkla.
"Yani, eğer bu kadar çok beğendiysen gezdirebilirim seni." Adını bilmediğim kız küçük bir kahkaha atınca yanlış bir şey söylediğimi anlamıştım. Ama yanlışın hangi kelimede olduğunu bulama...
Merhaba herkese wattpad düzelmeden bölüm atmak hiç istemezdim ancaksöz verdiğim tarihte bölümü atmam lazımdı. Yeni sezona böylebaşlamakiçimde biraz burukluk bırakıyor ancak sizlere sorduğum ve gelen cevapların yoğunluğuna bakara bu kararı alıp bölümüpaylaşıyorum. Bir çoğunuz bölümüistediğini ve atarsam okuyacağını söylediniz ben de ona göre hareket edip bölümü yayınladım. Burada olanlar ve bölümü okuyanlar oy verip yorum yaparak kendini belli ederse sevinirim. Okunma geneline görebölümatacağım ya da wattpadin düzelmesini bekleyeceğim yeni bölümler için.
Keyifli okumalar :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Öyle fazla bir şeye gerek yok ki, bir kimlik bir bavul bir de sen yeter bana"
Arel büyük bir ciddiyetle araba sürerken ben her zaman olduğu gibi yolculukta dinlenev4k şarkıyı seçme görevini üstlenmiş, etrafa gereken enerjiyi saçıyordum. Ayaklarımı topidonun üzerine koyup üst üste atmış rahat bir konumda takılıyordum. Elimde yol kenarından aldığımız kahve vardı, rüzgar tatlı tatlı esip sarı saçlarımı dalgalandırıyordu.
"Kaşıydı gözüydü intikamın gücüydü ayıp diye birşey varya hasbinallah Bağlasalar durmam insanım insan..." bağlasalar durmam derken gereğinden fazla bağırmış kocaman gülümsemem ile Arel'e bakmıştım. Elimi ona uzatıp şarkıya eşlik etmesini isterken o elimi tutup dudaklarına götürmüş ve ufak bir öpücük bırakmıştı parmaklarıma. Gülümsemem daha da büyürken şarkının nakarat kısmı ile daha da coştum.
"Hadi kalk gidelim hemen şu anda kapat telefonunu bulamasın arayan da Açarız radyoyu yol nereye biz oraya..."
Sırtımı yasladığım yerden kafamı çevirip yanımdaki adama baktım. Gözlerinin içi gülüyordu. Onu bulduğumda gözlerindeki ışık sönmüştü, nefes alan bir ölüden farkı yoktu, kaldı ki nefes almayı bile çok görmüştü kendine. Onu o uçurumun kenarından çekip alırken hiç umudum yoktu, ama başardım. Gözlerindeki ışığın geri gelmesini sağladım. Ve o yanan ışığın içine umut yerleştirdim, artık gerçekten yaşamak isteyen bir Arel vardı karşımda. Hiçbir kaygısı, üzüntüsü, sevilmeme korkusu olamayan bir Arel vardı artık. Onu o kadar çok sevdim ki, o bile gerçekten sevilebilecek biri olduğuna ikna oldu.
