Is it my fault?

21 - i even overthink my overthinking

Floor's pov

Het is avond. Ik zit bij Robbie. We spelen samen fifa. Ik ben al 1 keer gewonnen van de 3 keer. Opzich wel goed denk ik. Raoul is naar Lieke. Koen zit op zijn kamer denk ik en ja Milo thuis. Ik besluit ook maar naar mijn kamer te gaan het is al 23u en ben al redelijk moe.

Wat een dag. Ik ben fysiek moe maar mentaal nog veel meer. Het lukt niet meer. De jongens proberen echt het goede voor mij te doen maar dat lukt niet. Het zal vast aan mij liggen. Alles is mijn fout. De moord van mijn zusje alles. Zonder mij leefde ze nog. Ik heb al vaak gedacht om er naar toe te gaan. Misschien is het in de hemel rustig in mijn hoofd. Ben ik mentaal en fysiek weer oké. Is alles oké gelijk een normaal mens leeft zoals Matthy, Robbie of de andere jongens. Hoe doen zij dat toch. Zij hebben nooit problemen. Hebben die nooit twijfels aan hun zelf. Ik snap het niet maar wil het zo graag snappen.

Ik wil kunnen eten zoveel ik wil zonder dat ik denk aan mijn gewicht. Ik wil geen stemmen in mijn hoofd. Ik wil gewoon niets meer. En dan zijn er niet zo veel oplossingen. Buiten 1. Ik probeer het echt tegen te gaan, ik zou de jongens zo teleurstellen. Maar anderzijds zouden er zo veel problemen opgelost zijn. Ik ben een probleem. Ik zorg voor drama, voor problemen voor de jongens. Het zou zo makkelijk zijn voor hun en mezelf. Voor iedereen. Mijn mama blij, iedereen blij. Mijn mama is dan nog de enigste die nog over blijft van ons gezin. Niet mijn probleem. Ze heeft die man nog. Ben zijn naam vergeten. Ja waarom zou ik dat ook onthouden is voor niets nodig.

Ik poets mijn tanden en al de rest wat ik moet doen om te gaan slapen. Ik doe mijn trui uit. Volgens mij hebben de jongens wel door dat ik mijn trui draag voor specifieke redenen. Geen idee of ze weten welke. Maar als ze een beetje nadenken wel. Mijn sneeën van gisteren zien er echt niet goed uit. Ze lijken te ontsteken. Ik snap niet veel van die medische shit maar ik weet wel dat dat niet zo goed is. Het doet ook veel pijn maar dat is oké. Dat is de bedoeling. Het voelt zelf zalig. Ik heb mijn stukje glas wat voor mij op dit moment heilig is verstopt onder mijn kleerkast. Eigelijk is het een opberg kast van de jongens maar ze hebben hem wat leeg gemaakt zodat ik daar mijn spullen kon neer zetten.

Ik weet niet hoelang ik hier nog blijf. Is het een week, een jaar. Niemand die het weet. Eigelijk hoop ik zo snel mogelijk maar ik kan de jongens niet teleurstellen. Ik wil nog vechten maar ben al uitgeput. Ik kan niet meer. Maar goed ik ga gaan slapen in de hoop dat ik nooit meer wakker word...

Wat te hell is dit hoofdstuk
Sorry hiervoor xx