Is it my fault?

27 - please let this end

Floor's pov

We komen aan in casa del huts. Daarjuist was matthy aan het bellen weet gewoon niet met wie. Ik zou denken rob dat zou het logischte zijn maar bij matthy weet je nooit. Als ik naar binnen loop is er niemand. "waar is iedereen?" vraag ik aan matthy. "Raoul is op vakantie, koen waarschijnlijk gewoon op zen kamer en rob ja.." zegt hij. "wat rob" zeg ik. matthy kijkt een beetje zo van 'ik kan het niet zeggen' maar wil het heel graag weten. Te graag. "WAT ROB" zeg ik nu wat bozer waar matthy lijkt van te schrikken. "hij is alles gaan regelen voor de instelling zodat morgen alles vlot kan verlopen" terwijl hij dat zegt draait hij zijn rug naar mij om en loopt hij naar de keuken. Alsof hij mijn reactie wil negeren. Wat ik ook wel snap. Waarom de fuck doen ze dat allemaal echter mijn rug. Ik ga er echt niet van onderuit komen. "weet robbie al van daarjuist" zeg ik bijna fluisterend want hoe fucking schaamtelijk is gewoon heel die situatie. "ja hij weet het al, ik heb hem daarjuist gebeld" dus toch robbie.

Opzich hij ging er toch wel achter gekomen zijn. Ondertussen pakt hij een biertje uit de koelkast. "mag ik ook 1ntje" vraag ik. "flo, ik denk niet dat dat zo slim is" "waarom niet ik ben toch oud genoeg" "floo.." "matthy geef mij gewoon een biertje" "FLOOR KIJK JE HEBT AL GENOEG PROBLEMEN EN IK WIL NIET DAT JE OOK NOG EEN ALCOHOL VERSLAVING KRIJGT" zegt hij op een boze toon. wat de fuck. Hoe durft die dat überhaupt te zeggen. Ik? problemen? No way. "dit was echt een stap te ver" zeg ik terwijl ik tranen krijg in mijn ogen. "floor wacht.." roept hij nog maar ik ben al naar boven gesprint. Ik fucking problemen. Ik had alles onder controle.

Ik lig in een bolletje op mijn bed met een dekentje over mij. ik speel wat met mijn haarrekkertjes rond mijn pols. De tranen stromen over mijn wangen. Ik voel mij schuldig maar ook zo boos. Ik voel mij steeds schuldiger over het feit dat ik nog leef. Robbie is nu al een hele dag bezig in die instelling voor mij. ik geef matthy ook alleen maar meer stress. Waarom de fuck is die poging mislukt alles ging zo veel beter gegaan.  Al mijn problemen zouden opgelost zijn. Er was maar 1 uitweg en dat was die..

Even later hoor ik iemand kloppen op mijn kamerdeur. Ik negeer het maar een beetje. Waarschijnlijk is het toch matthy om weer te zeggen dat het hem spijt en dat het fout was wat hij zij en dan vergeef ik hem weer en is het allemaal weer opgelost. Zo cliché zoals altijd.

"flo mag ik binnen komen" hoor ik wat Robbie? Zegggen. Hu robbie? Ik zet mij recht in mijn bed. "kom maar binnen" zeg ik zachtjes maar wel luid genoeg zodat hij het kan verstaan.

"flootje hoe gaat het" vraagt hij aan mij. "slecht het gaat niet plots beter gaan e rob" oke misschien klokt het te agressief. "meid je moet volhouden. Ik heb het gehoord van matthy. Je hebt het lastig maar samen komen we eruit." Wat samen. Volgens matthy ben ik degene met de problemen toch niet Robbie. "morgen gaan we samen naar de instelling en maken we het daar gezellig voor je. Oke?" vraagt hij. Ik kijk naar mijn elastiekje en laat het een hele tijd afschieten op mijn eigen pols.

Hij legt zijn hand op mijn pols als hij ziet waar ik mee bezig ben. 'hey flootje chill e we gaan je helpen belooft" al weet ik niet of ik wil geholpen worden.