Is it my fault?

9- forget who forgot you

Floor's pov

Ik lig ondertussen al een uur in mijn bed soort van. Ik zit wat op mijn rand te spelen met mijn rekker en te trillen met mijn rechtervoet. Ik ben gewoon zo bang hoe de jongens gaan reageren. Staan ze straks hier voor mijn deur hebben en  mij door of boeit het hun niet. Waarschijnlijk dat laatste. Ik ben iedereen tot last mijn mama en mijn neef. ze willen mij niet meer.  Anders had mijn mama toch al lang voor de deur gestaan. Maar nu je het zegt volgens mij weet zij niet eens het adres. Rob is nu al bijna een jaar verhuist en volgens mij stuurt mama nooit een bericht naar rob. Opzich nog niet zo raar, ik bedoel ik stuur ook niet dagelijks met mijn tante. Maar het zou sterkt zijn als ze de naam nog weet. Het zelfde van Louise en iedereen weet hoe dat is afgelopen. Maar rob en ik hebben elkaar. Ik moet mijn moeder los laten, zij is mij vergeten dus moet ik haar vergeten. Ik heb rob en de jongens om mij heen en dat zijn er als meer dan genoeg.

Ik krijg warm dus trek mijn trui uit. Ik kijk naar mijn armen. Zou ik het doen? Ik wil gewoon even alles los kunnen laten die stress, angst, verdriet, woede. Ik wil even alles vergeten en voor ik het weet sta ik mijn kamer met een scheermesje in mijn hand.

Ik laat het scheermesje glijden over mijn armen. Ik zet diepe sneden naast degene van 2 dagen geleden. Het begint hevig de bloeden. Na een paar diepe sneden te hebben gezet spoel ik mijn scheermesje af en kuis ik de vloer op. Ik pak wat wc papier en buig door mijn knieën. Maar dan wordt alles zwart. Ik voel mij duizelig en voor ik het weet lig ik op de grond. Alles word zwart en ik heb geen energie meer op de gaan staan.

Robbie's pov

Het is ondertussen 4 uur 's middags en ik ben een video aan het opnemen. Weer eens reageren op lang leven de liefde. Maar tijdens mijn opnamen word ik geroepen door Raoul. Hij heeft mij waarschijnlijk weer nodig om te vragen wat we willen eten vanavond.

Ik loop naar beneden waar ik Raoul al zie staan bij de voordeur. 'er is bezoek voor jou' zegt hij op een beetje trieste toon. Ik kijk en het is de laatste persoon die ik had verwacht. Het was mijn moeder. 'wat de fuck doe gij hier' zeg ik. Wat ja logisch ik heb haar nooit mijn adres doorgestuurd in de hoop dat ik haar nooit meer hoefde te zien. 'zit ze hier' roept ze op een boze toon naar mij. 'wow chill ze is hier. Maar ik denk niet dat zij je wil zien hoor'  zeg ik terwijl ik een stapje naar voor zet uit schrik dat ze anders naar binnen stormt. 'uhm ik ben haar moeder ik heb recht om haar te zien. Trouwens ze mag hier niet zijn.' Zegt ze terwijl zij mij bijna aan de kant duwt. 'wow rustig e. ten eerste ge zijt haar moeder niet. Ge hebt nooit voor haar gezorgd. Wou jij eigenlijk kinderen of was da gewoon papa dat kinderen wou en heb jij maar leuk meegedaan. En ten tweede als jij niet voor floor zorgt doe ik het zo simpel is dat' zeg ik roepend zo dat ze mij zeker kon verstaan.

Ik wou de duur dicht slaan zodat het duidelijk was dat het gesprek gedaan was en ze beter maar gewoon kan oprotten maar ze steekt haar voet er nog snel tussen. 'oke goed en wel dat ze hier woont dan heb ik er geen last meer van maar zou ik haar gewoon nog 1 keer mogen zien' zegt ze. Ik kijk naar haar voet die nog altijd tussen de deur staat. Ze trek haar voet terug en ik kijk haar terug aan. 'oke goed dan maar geen fysiek contact want ik ken jou. Uhm blijf staan ik ga haar halen ' Zeg ik en mijn moeder knikt.

Ik loop de trap op naar haar kamer. Ik doe haar deur open en ik zie haar nergens. Ik loop de hoek om waar haar badkamer ligt.

'WAT DE FUCKKK' roep ik snel. Dit is niet goed. 'ROEL KOMEN NUU' roep ik snel en ik hoor roel al de trap op stormen.