Is it my fault?

24- Is it all my fault?

Floor's pov

Neneneneeee dat kan niet. Dat mag niet. Naar een fucking kliniek ze mogen mij dat echt niet aandoen. Dan mag ik niets meer doen, dan moet ik eten dat mag echt niet. En dan word ik gescheden van de enige reden dat ik nog hier ben. De jongens. Dan is er geen reden meer om hier te blijven. Ik weet niet wanneer ik word opgenomen. Waarom maak ik er geen einde aan ze maken me daar toch kapot ik kan het beter zelf beëindigen . De gedachten alleen al in een kamertje worden opgesloten zonder dingen in mijn buurt waarbij mezelf pijn zou mee kunnen doen , nauwelijks contact met de jongens. Rob gaat denken dat ik zot ben geworden hij gaat me niet meer willen zien. Ik ben niet gek zoals die mensen ik ben normaal , ik heb gewoon een eetstoornis ik doe niemand daar pijn mee toch?

Ik hoor de de deur bel gaan en niet veel later hoor ik Robbie mijn naam roepen. Ik ga naar beneden en zie mij mama met Mark aan de deur staan. "Ja flo ik heb je ouders uitgenodigd om te praten over je situatie" zegt Robbie. Kut zoooi. Wat hebben mijn ouders er nu mee te maken.

Robbie zegt dat ze naar de woonkamer mogen gaan. Het liefst wil ik weg, naar mijn kamer. Het gaat over mij terwijl ik heb toch helemaal geen probleem. Iedereen overdrijft.

Robbie legt heel de situatie uit en mijn moeder en haar vent kijkt al scheef naar mij. "Ja ze moet gewoon opgenomen worden" zegt mijn moeder. Wat de fuck dat zij daar in trapt. "Ik denk dat dat het beste zal zijn" zegt die vent naast haar. Gaat hij zich daar ook nog me bemoeien.

En een tijdje later zitten we in een hele discussie. De jongens met mijn ouders tegen mij alleen.

Mark zit te roepen terwijl ik zeg dat ik niet wil gaan. hij roept zo hard dat ik bijna tinnitus krijg. Ik roep terug en Mark geeft mij een klap raak op mijn gezicht . Ik schop hem in zijn mannelijk geslachtsdeel en ik loop zo snel als ik kan  naar boven . Ik sluit me op in mijn kamer en ga wenend liggen op mijn bed . Ik zoek direct naar mijn scheermesje en begin terug aan mijn gewoonte. Het doet veel pijn , mijn laken en kussen zitten onder het bloed maar toch voelt het zo goed . Ik hoor iemand naar boven lopen het is Robbie , hij klopt op mijn deur en zegt "mag ik binnenkomen alsjeblieft ik ben het Robbie" ik twijfel en roep " GA WEG IK WIL NIEMAND ZIEN " Robbie blijft aandringen ik doe open met een bang hartje want ja het bloed ligt overal. Robbie doet voorzichtig de deur open. Ik sta daar hij kijkt niet eens naar mijn gezicht hij ziet het bloed stromen. "Ah Floor wat doe je jezelf aan" zegt hij. Ik voel mij zo schuldig . "Schatje we willen je helpen want zo kan het niet verder" "ik weet het maar naar een kliniek  ga niet helpen" hij kijkt mij twijfelachtig aan. Waarschijnlijk gaat hij weer zeggen dat dat het beste is voor mij....maar dat weet ik nog zo niet goed.