Is it my fault?

11-Can't it ever end

Floor's pov

Ik zie Robbie en Raoul de kamer weer inwandelen met een verdrietige gezicht. Zouden ze het weten? Dat kan toch niet zo dun ben ik toch ook niet.

"Uhm Floor we moeten even praten" brengt Robbie uit. "We hebben samen besloten met de dokter dat je sowieso naar een psycholoog moet en als het niet beter wordt een psychiatrie" wtf dit was het enigste wat ik niet wou. Een fucking psychiatrie. "Flooor hallo" ik word door mijn gedachten gehaald door Robbie. "Uhm ik wil dat niet" mompel ik eruit. "Floor je moet, het kan zo niet verder. Als je zo verder gaat kom je in het ziekenhuis terecht door ondervoedingen en dat wil jij  en wij ook niet" zegt Raoul een beetje op een boze toon. Ik kijk naar mijn vingers waar ik mee ik aan het draaien ben. "Floor we willen jou helpen e. We willen dat het beter gaat met jou en dat je weer je oude jij bent." Zegt Robbie terwijl hij mij in een knuffel trek. Ik knuffel terug.

De dokter komt de kamer binnen. "Oké Floor ik ga in je arm een paar hechtingen zetten" wat?!  Dat wist ik niet. Ik kijk bang naar Robbie. "Het komt goed hoor flo niet bang zijn" zegt hij terwijl hij naar mij komt en mijn hand vast houd.
~
"Goed de hechtingen gaan vanzelf weg gaan dus jullie hoeven niet meer terug komen. En voor de rest goed blijven ontsmetten en dan mogen jullie naar huis gaan" zegt de dokter. Er zitten 4 hechtingen in mijn arm. Blijkbaar waren ze toch wat diep, dieper dan ik dacht. Robbie bedankt de dokter en ondertussen is die ook als de kamer uit. Raoul is mijn grief aan het inpakken en Matthy is al om de auto die een paar straten verder staat blijkbaar. Ik ben het gedeelte dat ik naar een psycholoog moet nog aan het verwerken. Ik vind een psycholoog al erg stel voor een fucking  psychiatrie. Ik wil er niet te veel aan denken maar het blijft maar opkomen in mijn gedachten. Die stemmetjes gaan niet weg die stemmen die er anderzijds ook voor hebben gezorgd dat ik hier zit.

We verlaten het ziekenhuis. Raoul draagt mijn tas en Matthy komt hier mega stoer met zijn zonnenbril aanrijden recht voor de uitgang van het ziekenhuis "zou mevrouw Van De Graaf een ritje naar huis willen?" Vraagt hij terwijl hij zijn zonnebril af doet. Ik knik want ik zou niets liever willen.  De zon schijnt wel niet maar zoals hij zelf zou zeggen 'alles om stoer te zijn' ik hou zo van Matthy gewoon vriendschappelijk hoor. Hij maakt mij altijd aan het lachen en ik weet zeker dat hij niet door heeft hoeveel hij voor mij betekent.  Hij en de jongens zijn nog de enigste reden dat ik hier nog ben. Anders lag ik al lang onder de trein.

We zitten in de auto richting huis. De jongens zijn aan het viben op Katy Perry. Zolang zij dat maar leuk vinden. En ik? Ik kijk naar buiten te denken aan vanalles. Onder andere die fucking psycholoog. Het is mijn probleem andere mensen moeten zich daar niet mee bemoeien.

Sorry voor die kut deel
Ik zit nu in de auto onderweg naar de olympische spelen fucking vet. (Morgen hockey 🇳🇱 tegen 🇪🇸) Maar dat betekent wel dat ik nu even 2 dagen niet ga kunnen schrijven :(

Vergeet niet te stemmen en even te reageren wat je er al van vind xx