Is it my fault?

25 - It is done

Floor's pov

Vandaag is het de dag. De dag dat ik hopelijk een einde kan maken. Morgen moet ik normaal gezien opgenomen worden daarmee dat ik het ga proberen vandaag. Mijn plan is gewoon voor de trein te springen das makkelijk en snel. Ik ga gewoon gaan wandelen want dat doe ik soms. En dan passeer ik plots aan de trein verlies ik plots mijn evenwicht als er toevallig een trein passeert. Jammer zeg.

De jongens is ook geen reden meer om te blijven want die zijn toch alleen maar boos op mij. Vandaag is Matthy naar een vergadering en raoul is op vakantie met Lieke. Dus die zie ik nooit meer terug. Ik heb wel afscheid kunnen nemen soort van. Maar goed ik sluip uit mijn bed en doe gewoon bankzitters merch aan. Voor de rest hoef ik niet echt iets speciaal te doen voor gewoon dood te gaan. Het is wel een moment waar ik al lang naar uitkijk. Een klein jaartje misschien.

2 maand geleden is mijn zus overleden. Ook voor de trein gesprongen en nu ga ik haar achterna. Ik mis haar. Als zij nog leefde had ik er misschien nooit aangedacht om überhaupt voor de trein te springen. Maar ja het is ook wel mijn schuld dat ze dood is. Als ik betere vrienden had of ze gewoon nooit had meegenomen naar ons huis was ze er nog. Het is allemaal mijn schuld.

< tijdskip >

"Ik ga gaan wandelen e" roep ik terwijl ik de voordeur open doe. "Voorzichtig zijn en over een half uur terug e" roept Robbie van de woonkamer. "Jaajaa " zeg ik en ik trek de deur achter mij dicht. Die woorden zegt Robbie altijd als ik ga gaan wandelen maar nu  weet alleen ik dat dat de laatste keer was. Koen heb ik ook niet meer gezien dus daar heb ik niet echt afscheid van kunnen nemen. Ik heb ook een klein briefje achter gelaten op mijn kamer als mini afscheid in de hoop dat ze het gaan vinden.

Na een kleine 10 minuutjes wandelen sta ik al naast het treinspoor. Normaal gezien komt binnen 5 minuutjes de trein en dan is het gedaan. Ik sta hier wel naast een drukke weg dus probeer zo normaal mogelijk te doen zodat niemand mij door heeft.

Ik probeer nog te genieten van de laatste momenten op deze aardbol. Nou ja genieten. Ik stroop mijn mouwen op en kijk naar mijn armen.  Dat ik het nog zo lang heb volgehouden. Ik streel er met mijn wijsvinger over. Het teken van volhouden tot hoe ver je het volhouden kan noemen.

Het is ondertussen al weer even later dus zoek al een plekje waar ik kan staan waar niemand mij door heeft. Nu sta ik misschien 1 meter van het treinspoor vandaan.

Ik zie de trein al komen dus stel mij klaar voor te springen. Dat was het dan. Sorry jongens dat ik het niet meer volhoud, sorry zus maar ik mis je teveel en ja Mark ik hoop dat je stikt.

De trein komt dichter en dichter. Ik hef mijn voetje al op en zet het al voorzichtig op het treinspoor. Ik ben klaar om mijn andere voet er ook op te zetten maar dan...

Ik word naar achter getrokken, weg van het treinspoor. Ik vlieg op mijn buik zeker 5 meter van waar ik net stond. Ik kijk snel wie het is. Fuck het is Matthy

Oké bahah sorry mensen. Ten eerste geen idee hoe je zelfmoord pleegt dus ik heb wat geschreven hoe je denkt dat het moet en ten tweede sorry dat ik zo lang niet heb geplaatst maar mijn motivatie is verdwenen. Ik heb mezelf bij elkaar geraapt op dit op te schrijven maar nu is er wel wat drama dus krijg ik misschien motivatie. Maar goed hopelijk gaat alles goed met jullie <3
Als jullie een sterretje zouden willen achter laten zou het lief zijn :)
En als tips hebben voor mij ofzo laat ook gerust weten ❤️❤️