Is it my fault?

20- disappear from everything

Floor's pov

De opnamens zitten erop. Uiteindelijk wist ik er niet zo veel. Maar dat maakt niet uit. Mijn bolletje met kaas heb ik maar kruimel per kruimel op gegeten. Ik had het er moeilijk mee maar hij is binnen. Ookal heb ik het liefst dat hij er weer uit ligt maar dan denken de jongens alvast dat ik iets heb gegeten. Ik passeer straks wel eens langs de toilet.

Ik heb ook een klein plannetje. Ik wil gewoon mijn zelf verwonding kunnen doen en ik heb er iets op gevonden. Ik moet het gewoon doen. Ze hebben alles van mij afgenomen en ik hou het niet meer vol.

Het is middag. Roel gaat koken en ik ga helpen. Geen idee wat we gaan maken en dat boeit mij eigelijk ook niet echt. Soms vind ik koken nog wel tof. Het is afhankelijk van hoe ik mij voel en wat we gaan maken. Alleen nu voel ik mij slecht en ik heb geen idee wat we gaan maken. Ik ben hier nu voor een andere reden.

Ik pak een glas en laat het perongeluk vallen. Heel perongeluk. 'Flo wat doe je nu?' Vraagt raoul. 'Ja sorry was perongeluk' zeg ik terwijl ik snel mijn voet zet op een groot stuk scherf. 'Ik haal de stofzuiger wel' zegt hij. Op dat moment loopt raoul weg. Ik pak snel het stuk glas van de grond en steek het in mijn zak. Op dat moment snij ik in mijn eigen vinger. 'AUWWW' roep ik. Matthy staat meteen recht en komt naar mij gelopen. 'Wat heb je gedaan? Heb je pijn? Moet ik iets doen?' Zegt hij op een gestreste toon. 'Matt chil het is maar een snee' 'dat is wel diep hoor kom ik zal je verzorgen' hij loopt naar het EHBO doos dat in de keuken staat boven de frigo. Op dit moment maakt het niet meer uit wat er gebeurt ik heb mijn stukje glas dus ik ben blij.
~

Ik ga naar boven. Naar dit moment heb ik zo hard uitgekeken. Mezelf pijn doen op alle soorten manieren dat het maar kan.

Eerst loop ik naar het toilet. Ik moest daarnet halve tosti eten dus die moet eruit. Ik ga op mijn knieën zitten voor het toilet en steek mijn wijsvinger zo diep als ik kan in mijn keel. De tosti komt er weer uit en het voelt fantastisch. Het gevoel dat alles wat je eet niet bij komt als gewicht.

Vervolgens pak ik het stukje glas wat ik daarjuist heb meegenomen. Ik doe de mouwen van mijn trui naar boven. Het is 30 graden maar ik moet gewoon. De jongens mogen nooit zien wat ik mezelf aanricht. Misschien zijn de dan in shock of gaan ze zich nog meer zorgen maken en daar heb ik echt geen zin in.

Ik voel voorzichtig met mijn vinger langs al kanten van het stuk glas om te voelen welke het scherpste is. Als ik heb gevonden welke kant het sterkste is zet ik diepe sneeën in mijn arm. Van boven naar onder. Ik duw zo hard als ik kan zoadat het diepe sneeën zijn. Het bloed druppelt op de grond. Alles vergeten. Al die stemmen in mijn hoofd dat ik niet goed genoeg ben of dat ik dik ben even weg.
Gewoon rust.

Ik gooi het stuk glas in de de wasbak. Ik ruim snel het bloed van de vloer op. Ik zet ondertussen de douche aan op de heetste stand dat ik kan. Dat is gewone lichaamstemperatuur . Maar het gaat al verdomt goed voelen om die verse sneeën te voelen branden in mijn huid.

Hoofdstukje 20 al weer. Hopelijk vinden jullie dit boek nog leuk want ik weet zelf niet zo goed wat ik er van vind maar goed vergeet niet te stemmen <3