Stranger

rozdział 09.

Wczorajszy dzień byłby bardzo fajnym dniem gdyby nie jego koniec.

Nie był najlepszy, wszyscy dowiedzieli się prawdy, ale czy to źle?

Rano nie mogłam spać. Obudziłam się o siódmej. Nie chciałam budzić Kate dlatego postanowiłam, posiedzieć w kuchni.
Zrobiłam sobie herbatę, i usiadłam na tarasie.

Myślałam o wszystkim. Czy moje rodzeństwo coś zrobi z tą informacją? Powiedzą rodzicom?

Wolałabym sama osobiście im to powiedzieć, może bracia uszanują to.

- Nie śpisz? - podskoczyłam, ze strachu.

- Pogięło cie, żeby mnie straszyć. - zlustrowałam chłopaka. Był bez koszulki, jego klatka piersiowa była pokryta sześciopakiem. Miał na sobie tylko szare dresy a ja włosy były roztrzepane w każdą stronę.

- Mogę się dosiąść? - musiał przed chwilą się obudzić, bo miał zaspany głos.

- Jak musisz. - chłopak usiadł obok mnie na krawędzi tarasu.

- Nie mówiłaś nikomu prawda? - bawiłam się swoimi palcami.

- Było minęło. - chciałam odejść od tematu. Chwilę siedzieliśmy w ciszy.

- Jetes inna od swojego rodzeństwa. - popatrzyłam na niego. - Oni nie siedzieli by cicho z taką informacją. - stwierdził przenosząc wzrok na mnie, a ja odrazu popatrzyłam przed siebie.

- Tak naprawdę nie jestem z nimi rodzeństwem. - chyba muszę przestać uniakc tego tematu.

- Jak to, a James też nie jest? - z szokowany spytał.

- Nie jest moim bliźniakiem. Jestem adoptowana, urodziłam się dzień wcześniej niż James. - wyznałam mu. - A każdy myśli, że my jesteśmy bliźniakami.

- Co jest, a znasz swoich biologicznych rodziców? - Isaac'a chyba zainteresował temat.

- Nie, trafiłam do domu dziecka w wieku trzech lat, a jak miałam cztery to mnie adoptowano. - wzruszyłam ramionami.

- nie chciałabyś ich poznać? - popatrzył na mnie.

- Nie, nie chce poznawać ludzi, którzy mnie nie chcieli. - wyszeptałam.

- Nie wiedziałem. - spuścił głowę.

- Nic o mnie nie wiesz. - wypaliłam, ale taka była prawda. - nikt o mnie nic nie wie.

- Racja, nie mogłem cię oceniać, ale ty też mnie w ogóle nie znasz. - każdy z nas ma swoje tejmnice.

- prawda, nie znam cię. - popatrzyłam na jego idealny profil twarzy.

- A więc co ty na to, żeby spędzić trochę czasu razem, żeby się poznać. Powiedzmy, że będzie to pięć wspólnych spotkań. - zaproponował, a opcja nie wydała się być zła.

- Zgoda. Ale masz mi mówić kiedy będą spotkania. - kiwałam głową.

- Okej, w takim razie... - nie zdążył dokończyć bo ktoś mu przeszkodził.

- Misiaczki moje co tam u was? - James wparował na taras.

Powoli zaczęli się wszyscy zchodzić do kuchni. Dlatego postanowiliśmy, że zjemy wspólne śniadanie.

Na śniadaniu, poruszyliśmy temat naszego pobytu w domu, stwierdziłyśmy, że warto było by gdzie pojechać na miasto bo w końcu będziemy tu prawie miesiąc.

Dość długo zeszło nam nad rozmawianiem, przez co powstało wiele planów.

Ale tamtego dnia, plan był taki jak wczoraj czyli plaża.