Stranger

rozdział 13.

Obudziłam się, kiedy usłyszałam trzaski, dochodzące z kuchni.

Powoli wstałam. Odczuwałam jeszcze w sobie dawkę alkoholu, ale już trochę mniej.

Pierwsze co zrobiłam a wsumie co chciałam zrobić to pójść do kuchni slad było słuchać odgłosy. Ale zatrzymałam się przy Isaac'u który stał oparty o burtę i palił.

Postanowiłam również oprzeć się tak jak on.

- Wstałaś już? - delikatnie przekręcił głowę w moją stronę.

- Ta, obudziły mnie te trzaski z kuchni.  - wyjaśniłam mu.

- Luke czegoś szukał. - zaciągnął się, a ja stwierdziłam że wezmę od niego fajkę. - Palisz ? - spytał kiedy trzymałam papierosa w palcach.

- Czasami. - wzruszyłam ramionami.

- Bracia, wiedzą? - podniósł jedną brew.

- Wiedzą. - pokiwałam głową.

- Tak sobie myślałem, że wcale te wakcje nie są takie złe. - patrzył prosto. - I wsumie o to chodzi ostatnie wakcje. 

- Spędzanie czasu z przyjaciółmi to zawsze dobre chwile. - stwierdziłam zacinając się.

- Racja, ale chodzi mi o to, że ojciec dał nam już spokój. Mam wspaniałych ludzi wokół siebie. Studia też się udało ogarnąć.  - czułam się przy nim dobrze, a co najlepsze to to że byl ze mną szczery i inny niż dla innych.

- Detroit to dobre miejsce na studia, blisko chłopakach i rodziny. - podałam jemu papierosa.

- Wiesz, że studia były palnowane z chłopakami. - zrobił przerwę. - Umówiłyśmy się, że będziemy studiować razem w jednym mieście i cieszę się że się uda. - tym razem to on mi podał fajkę.

- Fajnie by było żebym ja i Julia też studiowała z wami. - porządnie się zaciągałam.

- Jak się postaracie, to może się uda. - patrząc prosto uśmiechnęłam się na jego słowa.

- Um, Kelly sorki, że przeszkadzam, ale chyba przyszło ci kilka wiadomości. - Julia podała mi telefon.

- O, dzięki wielkie Jula. - posłałam jej swój najszczerszy uśmiech.

Numer nieznany:
Albo ty albo on
Myślisz że będziemy czekać?
Czas ucieka
Coraz bliżej do niespodzianki.

Przewróciłam oczami, po przeczytaniu a następnie wyłączyłam ekran telefonu.

- Jena do ciebie wypisuje ? - popatrzył się na mnie

- Nie, to tylko znajoma, coś odemnie chce. - skłamałam.

- To odpisz jej. - przeniosl wzrok na morze.

- Nie lubie jej. - dalej w to brnąłam.

- Czemu? - chłopak puścił kółeczka z dymu.

- wypisuje do mnie bardzo dziwne wiadomości, pewnie się upiła. - próbowałam brzmieć tak jakbym nie kłamała.

- Kręcisz coś. - obrócił się do mnie przodem.

- Co? Nie prawda. - szybko zaprzeczyłam.

- Miles przedemną nie ukryjesz kiedy kłamiesz a kiedy nie. -odpechnal się i dołączył do chłopaków.

Dalej miałam nadzieję, że się przesłyszałam. Ale najwidoczniej taka była prawda. Okłamywać rodzinę umiałam. Ale jego nie. On po prostu zawsze wszystko wiedział.