Miłość na płótnie

Rozdział 4

~Rosalie~

Następny poranek był ciężki. Z jej głowy nie mógł wyjść pewien mężczyzna. Pan Santorio. Nie mogła powstrzymać ciekawości i po powrocie do domu i ogarnięciu swojej dłoni od razu wyszukała to nazwisko w internecie. Nie był byle kim. Był multimiliarderem, mającym sieci klubów i hoteli. Czytając to zrobiło jej się jeszcze bardziej głupio. Dlaczego musiała być taką niezdarą.

Postanowiła więc, że musi o nim zapomnieć, dlatego więc w jej szkicowniku pojawił się jego portret.

Niestety nie pomogło.

Tym razem zdążyła na autobus i na uczelni była jeszcze przed czasem. Usiadła więc i dokańczała portret Olivii. Nie lubiła kiedy miała nie dokończone rysunki.

Minęło może z dziesięć minut i usłyszała nad sobą krótkie "Hej". Podniosła więc wzrok i zobaczyła nikogo innego jak Olivię we własnej osobie.

- Hej. - odpowiedziała jej krótko.

- Co ci się stało w rękę? - nie bardzo udało się ukryć opatrunek.

- Nic takiego, drobny wypadek w pracy. Zdarza się czasami. - odpowiedziała wymijająco. Nie chciała mówić jaką niezdarą jest.

- Ok, to może dziś dasz się namówić na gorącą czekoladę? Najpierw odbierzemy ze szkoły moją siostrę, a potem pojedziemy? - Rosalie łudziła się, że Olivia zapomniała o tej czekoladzie, jak widać myliła się.

- Wiesz...

- Błagam! Jezu przepraszam, jestem okropna narzucam się strasznie. Po prostu ja nigdy nie...Nigdy nie chodziłam do szkoły publicznej. Nigdy nie miała okazji aby spędzić z kimś obcym czas w taki sposób. - Dziewczyna nie wiedziała co powiedzieć. Dlaczego nie chodziła do szkoły?

- Ale dlaczego? - zapytała, chociaż czuła, że nie powinna.

- Długa historia. Szkoda gadać.

Zrozumiała. Kiwnęła tylko głową. Nastąpiła cisza.

- W takim razie nie będę ci już więcej przeszkadzać. - Olivia wstała i chciała odejść, ale Rosalie w ostatniej chwili złapała ją za nadgarstek. Było jej przykro i głupio, że tak ją potraktowała.

- Nie przeszkadzasz mi. Z chęcią przejdę się z tobą i twoją siostrą na te czekoladę. - odpowiedziała z lekkim uśmiechem.

Jeszcze chyba nie miała okazji widzieć takiego uśmiechu na czyjejś twarzy jaki widziała w tej chwili u Olivii.

W końcu zrobiła coś dobrze.

Zajęcia nie trwały długo, Rosalie nie pozwoliła sobie spanikować i wsiadła do tego wielkiego czarnego samochodu razem z Olivią.

- Pewnie czujesz się nieswojo. Udawaj, że go tu nie ma. Ja tak robię. - Nie był ten sam co ostatnio tym razem "ochroniarzem" był ktoś inny. Rosalie nie rozumiała jak można to ignorować.

- Po co oni? - zapytała, bo nie mogła ugryźć się w język.

- Wymóg brata, ignoruj ich.

Nie odezwała się więcej, zrozumiała, że więcej się nie dowie.

Zatrzymali się pod szkołą podstawową, a tam z hukiem do samochodu wbiegła dziewczynka. Cała zapłakana.

- Natalie co się stało? - zapytała Olivia.

- Nienawidzę tej szkoły. Chcę do domu. - odpowiedziała cicho łkając.

- Powiedz mi o co chodzi.

-Nie, chcę do domu!

- Jedziemy na gorąco czekoladę. - odparła Olivia trącając ramię siostry.

Mimo, że Natalie nadal płakała widać było, że gorąca czekolada przypadła jej do gustu.

- Rosalie, idziesz dziś do pracy?

Nie wiedziała co odpowiedzieć. Skłamać i powiedzieć, że tak? Zastanawiała się, dlaczego w ogóle tak odpychała Olivię od siebie. Chyba nie czuła się po prostu dobrze w towarzystwie tego basiora i szofera. To nie były jej klimaty.

- Nie, mam wolne.

- Jeju to super, a co powiesz na jakiś wieczór filmowy u nas? Potem odwieziemy cię do domu oczywiście.

No i wpadła. Mogła jednak skłamać. Miała dziwne przeczucie, że to nie jest dobry pomysł. Jednak wiedząc jak Olivii na tym zależy, wyrzuty sumienia nie dały by jej spokoju gdyby odmówiła.

- Panienko Olivio, nie zostało to przedyskutowane z panem Alexandrem, nie możemy wpuścić nikogo obcego bez jego wiedzy. - odezwał się w końcu "ochroniarz".

- Rosalie nie jest obca! Poza tym powiedział, że mogę żyć jak normalna studentka, a to oznacza zapraszanie koleżanek. Ja jestem twoją szefową, nie tylko mój brat.

- Jeśli to problem, to spokojnie... - odparła cichaczem Rosalie. Może problem rozwiąże się sam.\

- Jak pani sobie życzy pani Olivio.

- Widzisz po kłopocie. O już jest nasza kafejka. Nadchodzi gorąca czekolada!

Nie była pewna czy cieszy się na ten wieczór czy nie. Ale cieszyła się, że sprawiła komuś radość.

___________

Następny rozdział = czekajcie bo będzie się działo!

Do zobaczyska!

Buziaki <3 i nie zapomnijcie dać znać co sądzicie!