W Blasku Fleszy

Rozdział 38

Obudziłam się powoli, czując ciężar zmęczenia rozlewający się po całym ciele. Przez kilka pierwszych sekund miałam nadzieję, że to wszystko to był tylko zły sen, że leżę w swoim łóżku, z dala od tych wszystkich wydarzeń, które zdawały się mnie przytłaczać. Ale szybko przyszła brutalna świadomość.

Ból głowy przypominał mi o kacu i o wydarzeniach sprzed mojej drzemki, uderzając z pełną siłą.

Przewróciłam się na plecy, wpatrując się w sufit. Byłam w pokoju Luke'a, w domu Jake'a. Przypomniałam sobie naszą podróż i jak wszyscy coś przede mną ukrywali, a ja miałam dość tej ciszy i tych tajemnic.

Gorycz gniewu, którą czułam wcześniej, powoli opadała, zastąpiona chłodnym, bolesnym poczuciem zdrady.

Westchnęłam ciężko i usiadłam na skraju łóżka, zakładając ręce na kolana. Emocje powoli się uspokajały, ale wiedziałam, że to tylko cisza przed burzą. Musiałam wiedzieć, co się dzieje i co wszyscy przede mną ukrywają. Może to, czego nie chciałam słyszeć, było gorsze niż myślałam. Ale nie mogłam dłużej uciekać przed prawdą.

Podniosłam się z łóżka i cicho wyszłam z pokoju, starając się nie robić hałasu.

Schodząc po schodach, usłyszałam ciche głosy dobiegające z salonu. Zatrzymałam się na chwilę a moje serce zaczęło bić szybciej.

Luke i Jake rozmawiali przy stole, a ich sylwetki były odwrócone do mnie tyłem.

Przykucnęłam na ostatnim stopniu, próbując zapanować nad oddechem i wtedy usłyszałam te słowa.

Luke powiedział coś, co zamroziło mnie w miejscu:
– Ale Ana nie może się o tym nigdy dowiedzieć.

Poczułam, jak gniew ponownie narasta, pulsując w moich żyłach jak gorąca lawa. Wszystko, co starałam się stłumić, nagle wybuchło z nową siłą. Podniosłam się i zeszłam gwałtownie na dół, stając w salonie z twarzą wykrzywioną złością.

– O czym mam się nie dowiedzieć? – zapytałam lodowatym tonem, patrząc prosto na Luke'a.

W jednej chwili Luke zamknął laptopa przed sobą, jakby próbował coś przede mną ukryć. Ten jeden ruch wystarczył, by potwierdzić moje obawy.

Przez moment milczał, a Jake zerkał na mnie z napięciem, wyraźnie niespokojny.

Luke wstał od stołu, podchodząc do mnie powoli, ale w moich oczach na pewno było widać, że nie zamierzałam ustąpić.

– O czym mam się nie dowiedzieć, Luke? – powtórzyłam, tym razem ostrzej.

– Ano, to nie jest tak, jak myślisz – powiedział spokojnie, próbując złapać mnie za rękę, ale odsunęłam się od niego, jakbym nie mogła znieść jego dotyku.

– Nie jest tak, jak myślę? – zaśmiałam się gorzko. – Wszyscy coś przede mną ukrywacie. Jake też. Widziałam to po waszych twarzach.

Luke milczał, a Jake unikał mojego wzroku, jakby nagle coś innego go zainteresowało. Nie mogłam tego znieść. Wściekłość kipiała we mnie jak wrzątek, który nie miał gdzie znaleźć ujścia.

– Powiedz mi, o co chodzi! – krzyknęłam, czując, jak łzy gniewu zbierają się w moich oczach. – Przestańcie traktować mnie jak dziecko!

Luke westchnął ciężko, jakby walczył sam ze sobą, po czym spojrzał na Jake'a.

– Możesz nas zostawić? – zapytał go, a Jake bez słowa podniósł się z krzesła, rzucając mi tylko jedno, krótkie spojrzenie pełne współczucia, które tylko dolało oliwy do ognia. Wyszedł z pokoju, zostawiając nas samych.