Bozkır Masalı

Hastane Günlükleri ~ 33

Veysel hastaneye yatalı tam dört gün olmuştu, abisi her gün uğruyordu ve uzun saatler boyunca onun yanında kalıyordu. Bazen sohbet ediyorlardı bazen oyunlar oynuyorlardı bazen de sadece susuyorlardı. Kenan annesiyle geliyordu bazen, Döndü küçük oğlunu sarıp sarmalıyordu. Taner'le Ramazan da bir defa uğramışlardı. Ciritçi kendi gelmese de sık sık soruyordu Kenan'a Veysel'in durumunu. Herşeyden uzak olmak zorlasa da bazen iyiydi Veysel daha da iyi olacaktı.

Kenan o gün yine gelmişti kardeşinin yanına ve yine oyun oynuyorlardı abi kardeş. Resim çiziyorlardı ve birkaç dakika da bir kağıtları değiştiriyorlar birbirlerinin resmini tamamlıyorlardı. Eğlenceliydi, Veysel o anda hastanede olduğunu bile unutuyor abisiyle oyun oynayan küçük bir çocuk oluyordu.

Sahi çocuk olmak ne demek abisiyle birlikte öğrenmişti, yarım kalmış ne varsa çocukluğunda hepsi abisiyle tamamlanıyordu, yaşayamadığı ve içinde kalan herşey bir bir kaybolup gidiyordu. Abisi geçmişin yaralarını bir bir kapatıyordu.

Döndü herkese karşı küçük oğlunun yanında duruyordu, onu koruyordu. Büyük oğlunun da yanındaydı, onun anne sevgisini dolu dolu yaşamasını sağlıyordu. İki kardeş anne sevgisine doyuyordu, Kenan'ın çocukluğunda açılan yaralar bir bir kapanıyordu.

Veysel iyileşiyordu..

Kenan iyileşiyordu..

"Vay harika olmuş." Dedi Kenan büyük bir beğeniyle resimlere bakarken. İki resim de çok güzel görünüyordu, abi kardeş yetenekliydi bu konuda. Veysel yaslandığı yerden abisine baktı.

"Senin çizimin de hiç fena değilmiş."

"Beğenmenize sevindim Veysel bey."

"Bende sevindim." Dedi Veysel. Kenan mavilerini kardeşine çevirdi, uzanıp saçlarını karıştırdı.

"Veysel okulu bitirmek ister misin?"

Ani gelen soruyla Veysel duraksadı ve bir tebessüm oluştu yüzünde. Elbette bunu isterdi, çok isterdi okulu bitirip abisi gibi meslek sahibi olmak, gerçek bir mesleği olmasını çok isterdi.

"Çok isterim abi."

"Açıktan okuyabilirsin, ben sana bu konuda yardımcı olurum."

"Nasıl olacak ki?"

"Sadece sınava gireceksin, sen zekisin zaten hemen bitirirsin."

"Teşekkür ederim abi."

Kenan gülümsedi, uzanıp kardeşinin elini tuttu, hiçbir yarım kalmışlığının olmasını istemiyordu, geçmişe baktığı zaman üzülmesini istemiyordu, mutlu olsun istiyordu, sadece mutlu olsun.

"Elimden gelseydi eğer hatırlayınca buruk hissetmediğin tamamı mutlu anılarla dolu geçmiş alırdım sana."

"Aldın zaten abi. Gelişinle hayatımı öyle güzelleştirdin ki, ben yaşamaya seninle başladım. Artık geçmişe ne zaman baksam orda sen varsın."

Kenan sandalyeden kalkıp yatağın kenarına oturdu, kardeşini kendine çekip sımsıkı sarıldı, gözleri doluydu ama hüzün değildi bu defa, mutluluk gözyaşlarıydı bunlar.

"Çok daha güzel anılarımız olacak kardeşim, bundan sonra seni kimse üzemeyecek, abin izin vermeyecek."

Veysel abisinin göğsüne başını yasladı. Birisi ona rehabilitasyon merkezinde bu kadar huzurlu olacağını söyleseydi eğer öfkesine yenilebilirdi ama şuan o kadar huzurluydu ki, buna kendisi de inanamıyordu. Aslında ona huzurlu hissettiren burası değil abisiydi.

Kenan Veysel'i iyileştirmişti ve Kenan Veysel'le birlikte kendi de iyileşmişti.

"Uyuyana kadar benimle kal abi."

"Ben her zaman seninleyim."

Veysel gülümsedi, güven duygusuyla gözlerini kapattı, abisinin kollarında rahat bir uykuya daldı. Kenan onun uyuduğuna emin olana kadar öpüp kokladı kardeşini ve sonra dikkat ederek yanında kalktı.

"İyi uykular güzel gözlüm." Dedi ve saçlarını öptü kardeşinin sonra da odadan çıkıp gitti.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bölüm sonu.

Rehabilitasyon merkezindeyken Kenan'ın Veysel'e olan desteğini anlatmak istedim. Umarım bunu başarabilmişdir. 🌼❤️

slienceofnight bu bölümü sana ithaf etmek istiyorum, umarım bölüm istediğin gibi olmuştur.