Bozkır Masalı

Abin Var Artık ~ 21

Veysel'in midesi yıkanmıştı, erken fark edildiği için durumu iyiydi, sadece bir gece gözetim altında tutulacaktı, bu haberle aile yakınları evlerine gitmişti. Çekirdek aile kalmıştı yanında sadece.

Döndü Veysel'in yanındaydı, Kenan da annesi oradayken biraz nefes almak için koridora çıkmıştı. Muammer bir sağa bir sola dolanıyordu.

Veysel'in neden böyle birşey yaptığını anlamıyordu Kenan, babasıyla olan durumu biliyordu ama intihara neden olacak kadar mıydı? Neden anlatmak yerine bu yolu seçmişti? Hayır babası kendi canını kanını bu hale getirmiş olamazdı.

"Veysel!"

Koridorda yankılanan çığlıkla Kenan başını kaldırdı, koridorun sonundan bir kadın koşa koşa yanlarına geldi. Muammer'in ifadesine bakılırsa bu durumdan pek hoşlanmamıştı.

"Veysel nerde? İyi mi?" Diye sormuştu kadın, Muammer'e. Endişeliydi, bu her halinden belli oluyordu.

"İyi, neyi başardı da bunu başaracak."

Genç kadın öfkeyle baktı Muammer'e. Kendi çocuğu hakkında nasıl böyle konuşuyordu?

"Yetmedi mi ona eziyetin?"

"Doğru konuş benimle."

"Bir dakika, siz kimsiniz?" Diye sordu Kenan sandalyeden kalkıp yanlarına ilerlerken. Kadın ona döndü.

"Ben Cemile, asıl siz kimsiniz?"

Bir yerden hatırlıyordu bu ismi Kenan. Tabi ya kardeşi ona bu durumundan bahsetmişti, kardeşinin sevdiğiydi bu kadın.

"Kenan, Veysel'in abisiyim."

"Veysel'in abisi mi? Sen yaşıyorsun."

Kadının tepkisi karşısında onun bu olayları bildiğini anlamıştı Kenan.

"Evet, yaşıyorum."

"Veysel çok sevinmiştir."

"Sen az önce eziyetin falan birşeyler diyordun, ne demek istedin?"

"Konuşuyor işte oğlum."

"Muammer amca nedendir bilinmez sevmedi Veysel'i, eziyeti de hiç bitmedi ona karşı, hep engel oldu ona, sonra da karşısına geçip bir işi başaramadın diye söylendi, oysa hiç izin vermedi ki oğluna kendini kanıtlasın."

"Tamam, sen içeri Veysel'in yanına geç istersen." Dedi Kenan. Cemile odaya girdi. Baba oğulun gözleri birbirine odaklanmıştı, ikisinde de aynı öfke vardı. Babasının kardeşini intihara sürüklemiş olduğu gerçeği Kenan'ı sarsmıştı.

"Doğru mu bunlar?"

"He doğru, benim oğlum değil mi? İster döverim, ister severim." Dedi oldukça rahat bir şekilde Muammer.

"Kardeşim ölebilirdi, senin yüzünden benim kardeşim ölebilirdi."

"Ben mi dedim canına kıy diye?"

"Senin yüzünden yaptı!"

"Bağırma babana."

"Ne babası ya? Sen bana ne zaman babalık yaptın da konuşuyorsun?"

"Gittin, gitmeseydin bunlar olmazdı."

"Bu da benim suçum oldu." Dedi sinirle Kenan, herkes herşey için onu sorumlu tutuyordu resmen. Oysa sadece ailesi bir arada olsun istiyordu.