Bozkır Masalı

Yapayalnız Kalmışım ~ 15

Yeni bir başlangıç için geldiği Gedelli de Kenan herşeyin yoluna gireceğini düşünmüştü. Yanılmıştı. Hiçbir şey sandığı gibi olmamıştı burada.

Önce Elif bırakmıştı elini. Kimsesizliğe terk edip gitmişti. Sonra tek arkadaşı Veysel, ailesini bulacaklarına dair onu umutlandırıp ortadan kaybolmuştu.

Kenan üst üste gelen olaylardan sonra ne düzgün bir uyku uyuyor ne düzgün bir yemek yiyebiliyordu. Sabahın erken saatleriydi, çoktan uyanmış olsa da kalkmamıştı yatağından.

Uzandığı yerden tavanı izlerken kapı sesiyle dalmış olduğu düşüncelerden çıktı. Yatağından kalkarak kapıya ilerledi. Kimin gelmiş olabileceğini düşünürken kapıyı açtı.

Kargocu adam kısa bir an onun bu dağılmış haline baktı sonra elindeki evrakları Kenan'a uzattı.

"Kenan Acar." Dedi doğrulamak için.

"Benim." Dedi Kenan ruhsuz bir sesle.

"Bu size geldi."

Kenan teslim aldığına dair imza atıp evrakları aldı ve kapıyı kapatıp içeri geçti. Koltuğa oturdu. Saçlarını eliyle geriye iterken evrakları inceledi.

Bu bir mahkeme kağıdıydı, anlaşılan Elif boşanma davası açmıştı. Kenan evrakları odanın ortasına atıp geriye yaslandı ve gözlerini kapattı.

"Hayır." Dedi, gözlerini açıp koltuktan kalktı. Vazgeçmeyecekti o. Arabasının anahtarını alarak evden hızlıca çıktı.

"Kenan abi!"

Arabasına bineceği esnada duyduğu sesle durup ileriye bahçe kapısından bisikletiyle çıkan Taner'e baktı.

Taner Kenan'ın yanına geldi. Alelacele bir yere gidiyor olduğunu fark etmişti.

"Abi, yemeğe çağırıyor annem seni."

"Yok oğlum ya, ben gidiyorum zaten."

"Nereye abi?"

"Kasabadan ayrılıyorum."

"Temelli mi?"

"Öyle gibi." Dedi Kenan ve daha fazla soru sormasın diye arabasına binerek uzaklaştı. Taner arabanın arkasından baktı bir süre ve sonra bisikletine binip ağıla doğru yola çıktı.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Veysel ağılda ki yatağa uzanmıştı ve tavanı izliyordu. Sabah olunca evden uzaklaşmak isteyip buraya gelmişti düşünmek için. Kenan'la ne zaman konuşacağını bilmiyordu hala daha.

"Kesik çayır biçilir miiiii." Diyerek her zaman ki neşeli haliyle içeriye girdi Ramazan.

"Oğlum sus biraz." Diye ona seslendi Veysel. Ramazan hiç beklemediği için korkuyla yerinde zıpladı. Veysel tepede olduğu için onu görmemişti ve haliyle korkmuştu.

"Veysel?"

"Burdayım, burda." Diyerek aşağıya indi Veysel. Ramazan abartı bir derin nefes çekti içine.

"Amcaoğlu aklımı aldın."

Veysel güldü ve masaya ilerleyip bir sandalye çekerek oturdu. Ramazan hemen onun yanına gelerek çaprazda ki sandalyeye oturdu, bugün Asuman'ı gördüğünden bahsetmeye başladı. Çok geçmeden Taner de geldi.

"Oooo Veysel bey de burdaymış."

"Oğlum hep burdayım zaten."

"Tamam o zaman kalkın da şu uçağı artık bitirelim." Dedi Taner heyecanla. Veysel de biraz kafasını dağıtmanın iyi olabileceğini düşünerek onu onayladı.

Onlar çalışırken Gedelli sokaklarında büyük bir gürültü duyuldu. Kasabanın alışık olduğu bir sesti bu.

Gönül Dağının sesiydi.

"Yine kayalar düşüyo." Dedi Ramazan durup gürültüyü dinleyerek. Derin bir iç çekti üçü de.

"İnşAllah kimseye birşey olmaz." Dedi Veysel. Ve bu sözün üstüne Erkan nefes nefese ağıl kapısından içeriye girdi.

"Dayı!"

"Noldu Erkan?" Diye sordu Taner yeğeninin yanına ilerlerken. Erkan durup biraz soluklandı, ve nefesini toparlayıp konuştu:

"Kasaba yoluna kayalar düşmüş."

"Kasaba yolu mu?"

"Evet dayı, ölü var diyolar."

"Kenan abi." Dedi Taner. Veysel anında kaşlarını çattı.

"Doktor ne alaka oğlum?"

"Ben buraya gelmeden önce gördüm onu, kasabadan ayrılacaktı bugün."

"Amcaoğlu ne diyon sen?" Diye sordu Ramazan endişeyle. Veysel ise bir an bile duramamış yerinden fırlamıştı. Taner ve Ramazan da hemen onun peşinden koştu.

Nolur o olmasın diye tüm yol boyunca dua etti Veysel. Üç amcaoğlu kocaman kayaların kapattığı kasaba yoluna en sonunda ulaştı.

Kalabalık çoktan toplanmıştı. Onların arasından geçerek en öne çıktı Veysel. Ve beyaz jipi gördü. Aracın ön kısmı kayaların altında kalmıştı. Şokla bir adım geriye gitti Veysel.

"Doktor," diye sessizce mırıldandı. Koşup gitmek istedi, yapamadı.

Bir damla gözyaşı aktı gözlerinden. Öylece olduğu yerden baktı arabaya. Taner ve Ramazan da gelip iki yanına geçti. Onların da gözlerine bir korku yerleşmişti.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bölüm sonu.