Bozkır Masalı

Küçük Mutluluklar ~ 25

Kenan ve Veysel amcaoğullarıyla yeni evde bir araya gelmişti, boya badana işleri onları bekliyordu, akşam olunca da bu gece için abi kardeş kuzenleriyle birlikte dedesinde Muammer'le Döndü de Hüseyin'lerde kalacaklardı. Elif de sağlık ocağından bir arkadaşının evine gitmişti.

"Amcaoğlu bu iş bitmez bugün." Dedi Ramazan, duvarlara bakarak. Kenan boya kutularını bir kenara bırakarak kuzenine baktı.

"Başlayamadık ki bir, tabi bitmez."

"Ee abi ne yapıyoz şimdi, iş bölümünü nasıl yapıyoz?" Diye sordu Taner.

"Siz burayı boyayın bizde Veysel'le üst kata çıkalım." Dedi Kenan ve kardeşine baktı. Veysel başıyla onayladı. Taner'le Ramazan fırçaları alırken iki kardeş de üst katta çıktı.

Kenan merdiveni kurarken Veysel de bu sırada boyaları hazırladı, sonra da fırçaları alarak duvarları boyamaya başladılar. Veysel duvara aile resmi çizince Kenan ona gülerek baktı.

"Güzel oldu demi abi?"

"Evet ama boyayla kapanacak."

"Bizde gerçeğini asalım duvara."

"Olur aslanım, öyle yaparız."

Kenan ve Veysel önce kenarlarda ki duvarları boyayıp ortadaki büyük duvarda yan yana geldiler. Kenan kardeşinin yüzüne bulaşmış boyayı görünce güldü.

"Yüzün hep boya olmuş abim."

"Olabilir, iş yapıyoz burda."

"Çok komik görünüyor ama."

"Öyle mi Kenan bey?"

Veysel elindeki fırçayı gülerek abisinin yüzüne sürdü, Kenan ilk şaşırmış ama sonra gülerek geri çekilmişti, üstüne üstüne gelen kardeşinin elinden fırçayı almaya çalışıyordu. Kahkaha sesleri konak boş olduğu için yankı yapıyordu ve sesi duyan Ramazan'la Taner de üst kata gelmişlerdi.

Ramazan yerlerde ki boyalara şaşkın bir halde bakıp amcaoğullarına döndü ve inanmayan bakışlarla baktı onlara. Bu iş gerçekten de bugün bitmeyecekti. Yüzünü ellerinin arasına aldı.

"Ya siz napıyosunuz?"

"Şu hale bak." Dedi Taner gülerek, yere çökmüş öyle gülüyordu. Abi kardeş de dönüp birbirine baktı, kıyafetleri bile boya olmuştu, kahkahalarla güldüler. Ramazan kaşlarını çattı.

"Bakışlarınızı hiç beğenmedim acaba aklınızdan ne geçiyo?" Diye sordu.

Kenan ve Veysel onlara baktı ve yavaş adımlarla üstlerine doğru yürüdüler. Ramazan geriye doğru gitti, Taner de yerden kalkmaya çalışırken düşmüştü.

"Gel gel." Dedi Veysel. Ramazan odanın içinde bir sağa bir sola koşuyor Veysel de onun peşinden koşuyordu. Kenan yere Taner'in yanına oturdu.

"Kaç Ramço." Dedi Taner gülerek ve yüzüne sürülen boyayla şaşkınlıkla yanındaki amcaoğluna döndü, Kenan sevimlice gülümsedi.

"Noldu Taner, gülüyordun?"

"Kenan abi senden hiç beklemezdim."

"Napalım amcaoğlu? Çocukluğumuzu yaşıyoruz." Dedi Kenan. Taner de yan taraftaki kovadan boya alıp Kenan'ın yüzüne atarken:

"Boya savaşları!" Diye bağırdı. İkisi de aynı anda ayağa kalktılar, Veysel ve ondan kaçan Ramazan diğer odadan gelince dört amcaoğlu da birbirini kovalamaya başladı. O gün küçük çocuklar gibi eğlendi dört amcaoğlu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Oğlum iş de kaldı." Diyerek eve girdi Kenan. Akşam olmuştu ve dört kuzen ciritçinin evine gelmişti. Veysel kendini cam kenarındaki sedire bıraktı.

"Yarın halledilir ya."

"Babama ne diyicez küçük bey?"

"Konuşursun sen, seni seviyor."

"Seni de seviyor Veysel." Dedi Kenan kardeşinin yanına oturup onu kendine çekerek sarıldı, saçlarını öptü.

"Biliyom, üzülme sen."

"Ayaklarım ağrıdı." Diyerek bir başka sedire uzandı Ramazan. Taner de onun karşısında kalan sedire oturdu.

"Eğlenceliydi ama ha. Keşke beraber büyüseydik Kenan abi."

"Artık burdayım, benden kurtuluşunuz yok." Dedi Kenan gülerek. Veysel onun yanağından sulu sulu öptü.

"Canım abim geldin ya gerisi önemli değil, bu saatten sonra artık geçmişe üzülmek yok geleceğe bakacaz."

"Ne güzel konuşuyor benim kardeşim ya, abisinin bir tanesi."

"Valla abi senden kurtulmak isteyen de yok." Dedi Taner. Ramazan başını hızlı hızlı sallayıp onu onayladı.

"EyvAllah gençler."

"Abimi istemeyeni ben hiç istemem."

"O kadar çok mu seviyon abini?" Diye sordu Kenan ve Veysel'i gıdıklamaya başladı, kardeşinin gülüşleri onu da mutlu ediyordu. Ramazan ve Taner de onları gülerek izledi.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bölüm sonu.