Bozkır Masalı

"Çünkü sen benim..." ~ 16

Yazın ortasında, güneş en tepedeyken üşür mu insan hiç? Üşüyordu. Veysel beyaz renkteki o arabaya bakarken üşüdüğünü hissediyordu. Sanki o an zaman durmuştu, sadece o araba ve kendisi kalmıştı.

Neydi bu? Onu bu kadar korkutan, bu kadar canını yakan.

Gözyaşlarını koluyla sildi, kimse onun ağladığını görmemeliydi. Diğerlerinin yanında güçsüzlüğünü belli edemezdi. Babası sevmezdi, istemezdi.

Mavilerini bir saniye bile ayırmazken arabadan Ramazan'ın elini omzunda hissetti, onu geriye doğru çekiyordu. Veysel kuzeninin elinden kurtuldu ve arabaya doğru bir adım attı. Ancak bu hamlesi Taner tarafından engellendi.

"Veysel dur." Diyerek kuzenini kolları arasına aldı Taner. Veysel ise ondan kurtulmaya çalışıyordu.

"Bırak beni!"

"Amcaoğlu tamam, sakin ol."

"Ya bırak! Taner bırak beni!" Diye onu itmeye çalıştı Veysel. O anda hissettiği güçsüzlükten mi yoksa kuzeni ondan daha mı güçlüydü genç adam bunu o an bilmiyordu, tek bildiği Taner'in onu kolları arasında sımsıkı tuttuğuydu.

"Veysel sakin ol, bir dinle beni."

"Bırak diyorum sana! Çekil işte!" Diye  bağırarak Taner'i hızla itti Veysel. Onu daha fazla zorlamak istemeyen Taner de geri çekilmişti.

Veysel dumanların yükseldiği arabaya baktı, korku dolu bir ifade yerleşmişti yüzüne. Başını elleri arasına aldı.

"Veysel,"

Duyduğu sesle hızla dönüp arkasına baktı Veysel. İşte oradaydı Kenan ve yaralanmış gibi de görünmüyordu.

"Yaşıyosun."

Kenan dönüp arabasına baktı. Birkaç dakika öncesinde sarsıntılar yeni yeni oluşmaya başladığında inmişti ve o an bunun hayatını kurtaracağını da hiç düşünmemişti.

Birinin aniden kendisine sarılmasıyla birlikte şaşkınlıkla ona sarılan kişiye döndü Kenan. Kolları iki yanında öyle kalmıştı, Veysel ona sımsıkı sarılırken.

Bir an bile düşünmemişti sarışın olan abisine sarılmak için. Kollarını sımsıkı sarmıştı abisine, ve başını da omzuna yaslamıştı. Değişik bir hisle dolmuştu yüreği, o an adını koyamamıştı, daha önce hissetmediği bir duyguydu bu.

"Yaşıyosun." Dedi bir kez daha. Kapalı gözlerinden yaşlar akmaya başlamıştı.

Doktor Kenan yaşıyordu.

Yusuf yaşıyordu...

"İyiyim, birşey olmadı." Diyerek geri çekildi Kenan. Veysel hızla gözlerini silerek baktı karşısında ki adama.

"Kenan abi korktuk bizde." Diye söze karıştı Ramazan. Kenan mavilerini ona çevirdi. Bu insanlar kendisi için neden bu kadar endişelenmişti ki?

"Özür dilerim."

"Yok abi ya, ne özürü?" Diyen Taner olmuştu. Kenan'ın yanına ilerleyerek elini onun omzuna koydu. "İyisin ya başka da birşeyin önemi yok abi."

"Taner haklı. Dur bende sarılıcam."

Ramazan ilerleyip bir anda Kenan'a sarıldı. Genç adam bu ilgi karşısında ne yapacağını bilemedi, ve Veysel de yaptığı gibi sadece durdu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kenan'la birlikte eve gelmişti Veysel ve amcaoğulları. Araba ise çekici çağrılıp Veysel'in kaportacıya çekilmişti. Böyle olmasını Veysel istemişti.

"Ben gerçekten iyiyim, siz gidebilirsiniz gerek yok başımda beklemenize." Dedi Kenan. Yalnız kalmak istiyordu, zaten arabası mahvolduğu için gidememişti.

"Gidelim o zaman biz." Diyerek kalktı koltuktan Taner ve gözleriyle işaret etti kuzenlerine kalkmaları için.

"Siz gidin Taner."

Taner de Ramazan da Veysel'in neden kalmak istediğini sorgulamadı o an için, çünkü fazlasıyla endişelenmişti Veysel Kenan için, yanında kalmak istemesi normal gelmişti bu yüzden amcaoğullarına. O ikisini yolcu edip Veysel tekrar Kenan'ın yanına oturdu.

"Emin misin iyi olduğuna?"

"Yapma bunu ya."

"Neyi?"

"Umrundaymış gibi davranma."

Bu söylemek için uygun bir an mıydı? Emin olamadı Veysel ama bir yerde illa ki söylemesi gerekiyordu.

"Umrumda."

"Neden? Arkadaş olduğumuz için falan deme sakın bana." Dedi Kenan, sanki o da birşeylerin farkındaydı.

Normal diye düşündü Veysel. Sonuçta Kenan en başından beri buraya aitti. Burası onun eviydi ve içten içe o da bunu biliyordu.

"Umrumda. Çünkü sen benim..."

"Evet, dinliyorum."

Veysel derin bir nefes aldı. Kenan'ın tepkisinin ne olacağını bilmemek onu çok fazla korkutuyordu.

"Çünkü sen benim... Abimsin."

"Ne?"

"Biliyom inanmadın şimdi sen bana. Ne alaka diyosun ama DNA testi var elimde." Dedi Veysel hızlı hızlı. Sesine yansıyan korkusu çok net bir şekilde fark ediliyordu.

Kenan ise donup kalmıştı, herhangi iyi birşey veya kötü birşey söylememişti. Veysel gerçekten de onun için ailesini aramış ve bulmuş muydu?

Hatıralarında ki o küçük sarışın bebek şimdi tam karşısında mı duruyordu?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bölüm sonu. 🥲